Het is ondertussen al bijna 6 weken dat we ‘in ons kot’ zitten. En in die weken is er ons toch één en ander opgevallen. Een paar vaststellingen:
- De kinderen hebben de hele dag door honger. Behalve als het etenstijd is, dan is die honger op miraculeuze wijze verdwenen, om een halfuur later toch weer op te duiken.
- De vaatwasser draait overuren. Het lijkt wel alsof dat ding de hele dag door moet staan draaien willen we de constante stroom aan vaat de baas kunnen.
- De ketchup-voorraad ging er nog nooit zo snel doorheen als nu. (Het zou eventueel kunnen dat dat ook geldt voor de wijnvoorraad, maar sssst, dat heb je niet van mij!)
- Het is nu wel heel duidelijk dat de quote ‘Schoonmaken met kinderen in huis is hetzelfde als je tanden poetsen terwijl je koekjes eet” echt 100% klopt. ECHT! Dweilen met de kraan open, dat is het.
- Ik blijk een strenge juf te zijn. Om niet te zeggen dat er eigenlijk geen juf aan mij verloren is gegaan. Meer uitleg moet ik daar niet aan geven. Of toch, om dan het beetje juf dat ik in mij heb naar boven te halen: Maak een zin waarin je de woorden ‘gebrek’ en ‘geduld’ correct gebruikt. Duidelijk? 🤪
- Normaal moeten de laatste paaseitjes nog snel worden opgegeten voordat Sinterklaas in het land is. Ik voorspel dat dat niet het geval zal zijn dit jaar, die voorraad slinkt precies rapper dan anders. Ik denk dat dat puur ligt aan het feit dat de paashaas niet bij de oma’s en opa’s kon langskomen. (Nee, niet omdat we meer chocolade eten, ben je gek. Je hebt zelf te veel chocolade gegeten!)
- Ik heb geen idee meer welke dag het vandaag is. Alle dagen lijken op elkaar en de ene week vloeit over in de andere zonder dat ik er nog een idee van heb.
- Ik trok nog nooit met zoveel plezier mijn loopschoenen aan. Echt, geen betere motivatie om te gaan lopen dan nu. Je mag BUITEN! En dat kan zelfs ZONDER KINDEREN! Marathon, here I come! (Bij wijze van spreken, voordat er hier verwachtingen worden gecreëerd 🙈)
- Ik ben sowieso fan van mooi weer, maar ik ben echt nog nóóit zo oprecht blij geweest met het zonnetje en het mooie weer als nu. Ik mag er niet aan denken dat het de voorbije weken hele dagen had geregend en gestormd – pure horror!
- Er zijn dagen waarop ik het allemaal niet meer zie. Dagen waarop ik stijf sta van de frustraties en stress, en waarop dat looptochtje pure noodzaak is om me toch even af te reageren. Dagen waarop ik baal als een stekker, omdat er geen leuke dingen zijn om naar uit te kijken. Omdat we geen perspectief hebben. Hoe lang moeten we nog in onze kot blijven? Wanneer mogen de kids weer naar school? Wanneer kunnen we weer leuke uitstapjes doen? Wanneer kunnen we weer op reis?
- En er zijn dagen waarop we er gewoon het beste van maken. Waarop we relativeren – we zijn tenslotte gezond, we hebben werk, … Dagen waarop we leuke dingen proberen in te plannen en ons optrekken aan de kleine dingetjes.
- Emoties zijn all over the place. Een echte rollercoaster is het. Een uitbarstingske hier of daar hoort er gewoon bij, heb ik me laten wijsmaken.
- Alles blijkt te wennen. Er kijkt bijna niemand nog raar op als er tijdens een videomeeting met collega’s plots een kind in pyjama komt binnengewandeld. Of als er een kinderstemmetje vanop het toilet roept “Ik heb gedaa-aa-aan!” tijdens die belangrijke call. Niks aan de hand, toch?
- Als we al dachten dat het een huzarenstukje was om al die ballen in de lucht te houden, dan kunnen we nu – groen lachend – aan den lijve ondervinden dat er altijd nog een paar ballen bij kunnen. In theorie althans.
- We hebben veel om dankbaar over te zijn. De mensen die het beste van zichzelf blijven geven in de zorg en veel andere sectoren. Het zonnetje dat schijnt. Onze gezondheid. Het feit dat we talloze digitale opties hebben om toch contact te houden met de buitenwereld. Onze familie en vrienden, ook al is het dan tijdelijk van op een afstandje. En daar moeten we ons aan optrekken …
Bon, en kunnen we dan nu doorspoelen naar après-corona tijden?
