Nog een paar dagen en dan is het weer zover: de bel rinkelt voor de laatste keer, de schoolgangen lopen leeg , het kindergejoel sterft uit, en de schoolpoort valt in het slot. Tijd voor vakantie! Het lijkt alsof ik zelf nog maar in een recent verleden de schoolbanken heb verlaten, maar ondertussen zijn we toch vlotjes 10 jaar verder en heeft mijn oudste zoon er al zijn eerste schooljaar opzitten.
Vandaag kwam hij naar huis met zijn peuterdiploma. Tot mijn verrassing bezorgde dat diploma mij een krop in de keel (alhoewel, echt verrassend was dat niet, aangezien ik nogal een bleitsmoel ben…). Het cliché der clichés is akelig correct: het gaat veel te snel… Ik ben net gewoon aan het idee dat hij naar school gaat, en hij is alweer peuter-af. Binnenkort mag ik hem naar de eerste kleuterklas brengen en voor ik het weet – nee, daar wil ik zelfs nog niet aan denken!
De voorbije maanden heb ik mijn kleintje zien groeien en openbloeien. Elke dag stond hij enthousiast klaar om naar zijn vriendjes op school en naar zijn lieve juf te gaan. Hij vertelde honderduit, en ik stond vaak versteld van de praat die uit dat kindermondje kwam. Al bleef het vaak ook kinderlijk schattig, zoals toen hij trots vertelde over zijn fietshelm in de vorm van een lieve … eh … een herebeestje … eh … een pimpampoentje! Mijn verlegen mannetje veranderde in een sociaal diertje dat uitbundig zwaait naar iedereen die hij tegenkomt. Onherkenbare kriebels en krabbels evolueerden quasi ongemerkt in herkenbare figuurtjes met hoofd en benen, mits enige verbeelding weliswaar.
Ik vermoed dat hij dinsdag met pijn in het hart afscheid zal nemen van zijn juf, zijn grote voorbeeld. Hij kon het dan ook niet beter getroffen hebben. Zouden (peuter)juffen beseffen welke impact ze hebben op die jonge leventjes? Goeie juffen, zoals die van mijn zoon er eentje is, zorgen voor een vliegende start in hun schoolcarrière. En je weet wat ze zeggen: goed begonnen…
Die goeie juffen leren hun kindjes niet alleen hoe ze zelf hun jasje kunnen aandoen of hoe ze een ventje kunnen tekenen, ze leren hen niet alleen liedjes of gedichtjes aan. Ze geven hen ook het zelfvertrouwen om al die dingen zelf te doen. Ze stimuleren hun creativiteit en hun sociale vaardigheden. Ze luisteren vol interesse naar alles wat hun peutertjes te vertellen hebben, zin én onzin. Ze staan klaar voor hen, elke dag opnieuw. En als ik mijn geduld al eens durf te verliezen met mijn ene peutertje, dan verdient een peuterjuf de Nobelprijs om dag in dag uit rustig en geduldig omringd te worden door 28 exemplaartjes 😉
Daarom een welgemeende merci aan alle gepassioneerde juffen, meesters, leerkrachten, … Geniet van jullie verdiende vakantie! Tot in september, vol hernieuwde energie. Er zal er eentje staan trappelen van ongeduld 🙂
MAMoiselle Blogt 