ochtendrush – MAMoiselle Blogt

10 Olympische disciplines voor mama’s en papa’s

Ik probeer een paar keer per week te gaan lopen, maar dat lukt niet altijd. Werk, twee kindjes, het huishouden, je kent het wel. Maar zelfs als ik mijn looptrainingen moet skippen, doe ik nog aan sport. Wat zeg ik: sporten op Olympisch niveau! Want dat is nu eenmaal wat ouders doen, toch? Als we uitgaan van de definitie dat je aan sport doet wanneer je hartslag verhoogd is en je lichtjes zweet, dan sporten wij toch allemaal behoorlijk wat af, niet? En daarom pleit ik ervoor om volgende Olympische disciplines voor mama’s (en papa’s) in het leven te roepen:

De 100 meter ochtendrush
Je kinderen op tijd uit bed krijgen, hen aanmanen om hun ontbijt te eten in plaats van te dagdromen, proberen je geduld niet te verliezen terwijl de klok genadeloos verder tikt… Daar hoort nogal dikwijls gehijg, een verhoogde hartslag en een klein beetje (veel) zweet bij.
De worstelsessie je kind aankleden
Is dat alleen hier zo, dat mijn zoontje de zin “kom, we gaan je kleren aandoen” op één of andere manier hoort als “Spring maar vrolijk rond, draai je zoveel je kan, doe een dansje, schop met je beentjes en zit of sta vooral NIET stil”? Waardoor ik maar wat achter hem aanhol en hem uiteindelijk in een kleine houdgreep moet nemen, wil ik hem kunnen aankleden. Deze discipline komt trouwens twee keer per dag aan bod, want hem uitkleden en in zijn pyjama krijgen, levert gelijkaardige taferelen op.
De 400 meter horden je kind in de autostoel zetten
Je kind omhoog heffen, opletten dat zijn hoofdje niet tegen de deur stoot, hem in die stoel wringen, die verdomde gordels vastklikken terwijl je kind zich opspant als een plank, … Nope, dat gaat niet bepaald vanzelf!
De steeplechase trappenlopen met een baby/peuter/kleuter op de arm
Natuurlijk kunnen mijn jongens vlotjes zelf de trap op en af. Maar ’s morgens gaat het meestal vlotter als we de jongste op de arm pakken: minder tijdverlies. En ’s avonds is hij vaak doodmoe van een dag school, waardoor we ook dan weer plooien. Hop met die knietjes!
De ploegentijdrit je baby troosten
Deze ligt al eventjes achter ons, maar ik herinner me nog heel goed hoe ik kilometers heb afgelegd met een baby op mijn arm om die te kunnen troosten. De living of onze slaapkamer op en af: duizenden keren heb ik dat gedaan.
De tienkamp spelen met je kind
Achter je kind hollen, de schommel duwen, door de living dansen, samen op Pokémons jagen, voetballen of Twister spelen: je conditie vaart er wel bij.
De marathon een driftbui van je kind ondergaan
Het kan een ware uitputtingsslag zijn, om rustig en kalm te blijven en je geduld te bewaren als dat kleine schatje zich in de schoenwinkel op de grond gooit. Om de starende blikken van voorbijgangers te negeren. Om hem op één of andere manier te troosten. Uithouding: check!
Het gewichtheffen op uitstap
Op uitstap met kinderen, dat betekent een heuse volksverhuizing. En dus sleur je een volledige uitzet mee: reservekleertjes, een lekker hapje en drankje, vochtige doekjes, pampers, entertainment, … you name it. Mama of papa zal wel voor muilezel spelen!
De hink-stap-oefen je reflexen
Je kleintje dat bijna uit de zetel valt. Het glas dat vervaarlijk dicht bij de rand van de tafel staat. Je kind die tomatensoep begint te eten terwijl hij nog geen slabbetje aanheeft. Je reflexen kunnen maar beter goed getraind zijn, want er wordt meer dan eens beroep op gedaan…
De 4×100 meter estafette achter je kind hollen om het in bed te steken
Kwestie van ook ’s avonds nog wat aan je conditie te werken, en om er zeker van te zijn dat je je 10.000 stappen wel gehaald hebt die dag, maken die kindertjes het ons niet altijd gemakkelijk. Eigenlijk best lief van hen, dat ze zo bezorgd zijn om onze gezondheid dat ze ons meer laten sporten!

23 maart 201812 november 2018

Lore2 reacties

De vijftien geboden van de Geheime Peuter- en Kleuterclub

Ken je de Geheime Peuter – en Kleuterclub al? Onze kleine schatjes worden allemaal automatisch lid van die groep. Wekelijks houden ze ultrageheime bijeenkomsten en bespreken ze hoe ze het leven leuker kunnen maken. Lees: hoe ze het ons, hun ouders, moeilijk kunnen maken. Anders zou het leven maar een saaie boel worden, toch? En zoals het een deftige club betaamt, hebben ze ook hun vijftien geboden … Een verwittigd ouder is er twee waard, nietwaar!

Gij zult altijd als eerste wakker zijn. Zo heb je ruim de tijd om plannetjes te smeden zodat de ochtendrush zeker in het honderd loopt. Maar als je ergens heel vroeg moet zijn, dan weiger je om op te staan, dat spreekt voor zich.
Gij zult op elke vraag nee antwoorden. Het is de dag van vandaag heel belangrijk om een eigen mening te hebben, en je mag die gerust kenbaar maken. Het is toch positief dat je kritisch in het leven staat?
Gij zult weigeren groenten te eten. Aangezien die volwassenen daar zo de nadruk op leggen, zal er wel ergens een addertje onder het gras zitten. Echt, je mag die grote mensen nooit vertrouwen. Ze zouden ook durven die groentjes onder de puree te verstoppen bijvoorbeeld. Neem het van de ervaringsdeskundigen in de club aan: vertrouw ze niet!
Gij zult een boterham met kaas kiezen, maar die vervolgens weigeren. Een mens kan van idee veranderen natuurlijk. Het is niet omdat je een minuut geleden zin had in kaas, dat je nu niet liever choco zou willen. Laat mama of papa maar eens merken wie hier eigenlijk de baas is!
Gij zult kwaad worden omdat gij een ander bord wil. Het oog wil ook wat, uiteindelijk. En dan liefst het bord dat nét in de vaatwas zit. Nee, je patatjes smaken écht niet even lekker op dat groene bord als op dat blauwe. Ben je gek?!
Gij zult korsten wantrouwen. Korsten zijn zoals groentjes: begin er gewoon niet aan. Het is veel te vermoeiend om daarop te kauwen, en als mama en papa dat niet begrijpen, dan moeten ze maar eens een lesje in empathie volgen!
Als er twee opties zijn, dan zult gij altijd voor optie drie kiezen. Vrijheid blijheid, nietwaar.
Gij zult elke vorm van logica vermijden. Nee, het is niet omdat je moe bent, dat je wilt slapen. En het is niet omdat je honger hebt, dat je wilt eten wat onder je neus wordt geschoven. Zet het gerust op een brullen omdat je de banaan die je niet krijgt helemaal niet wil. Logica? Da’s voor watjes!
Gij zult in elke plas springen die gij tegenkomt. Laat je mama en papa maar zeuren over natte voeten, dat moeten zij dan maar oplossen. Daar zijn ze toch voor?
Gij zult overal tekenen, ook op de muren, meubels en vloer. Mama en papa zullen ongetwijfeld versteld staan van de vaardigheden van hun kleine Picasso, en zullen vol trots de resultaten tonen aan iedereen die het zien wil.
Gij zult zoveel mogelijk zelf doen. Vooral als mama echt gehaast is, dan eis je om zelf je kleren aan te doen, ook als je dat helemaal nog niet kan. Je moet het toch ooit leren?
Als gij iets zelf moet doen, dan zult gij dat weigeren. Kinderarbeid is verboden, dus laat je niets wijsmaken. Ze kunnen je helemaal niet verplichten om je speelgoed op te ruimen!
Gij zult zoveel mogelijk tegenwerken. Kleren aandoen of pamper verversen? Dan stamp je met je beentjes, zwier je met je armen en spring je in het rond. In de autostoel gaan zitten? Opspannen als een plank. Je ziet het, voor alles is er een oplossing!
Gij zult regelmatig een scène schoppen, liefst in het openbaar. Elk van bovenstaande redenen is goed genoeg: omdat je korsten moet eten, omdat je het verkeerde bord krijgt, … Maar laat je creativiteit vooral de vrije loop, dat maakt het extra boeiend!
Maar gij zult uw mama en papa ook overstelpen met kussen, knuffels en liefde. Als je merkt dat mama of papa er een beetje door zit en het allemaal niet zo goed meer weet, pak hem of haar dan maar eens goed vast en zet je schattigste snoet op. Een berenknuffel doet wonderen. Het is heel belangrijk dat je hen af en toe laat smelten, hoe zouden ze je al die voorgaande puntjes anders ooit vergeven?

29 januari 2018

Lore1 reactie

Ochtendstond…

In navolging van de campagne #boostyourpositivity wordt er in blogland druk geschreven over hoe de ochtendspits verloopt. En dus smijten we ons ertussen – dat ik een trein achter kom en een weekje later mijn verhaal doe, mag de pret niet bederven.

In het keuzemenu der ochtendspitsen zijn er natuurlijk twee opties: “Voor de ochtendspits tijdens de week, druk 1. Voor de ochtendspits in het weekend, druk 2”.
We beginnen met een doordeweekse ochtend, 7u. De wekker gaat, ik lag nog heerlijk te slapen.
Eh, stop, keerdekiwere! Correctie, onze wekker geniet momenteel van een welverdiende loopbaanonderbreking, en wordt vervangen door twee kindjes die hun taak met verve volbrengen. Ons overslapen zit er bijgevolg niet meer in, wel zo gemakkelijk.

Manlief en ik haasten ons naar de badkamer, waar we onszelf een kwartiertje / halfuurtje de tijd gunnen om onze wallen weg te wassen en ons toonbaar te maken. Als het geluk aan onze kant staat, kunnen we dat doen in alle rust, en krijgen we nog even de tijd om echt wakker te worden. In het andere geval voel ik me opgejaagd omdat er een van de kindjes uit zijn bed wil. En liefst nu. En dat op luide toon kenbaar maakt. Dan haast ik me te pletter, wat dan bijvoorbeeld resulteert in een mascara die in mijn oog belandt, in plaats van op mijn wimpers. Wie ooit beweerde dat ochtendstond goud in de mond heeft, had duidelijk geen kleine kinderen 😉

Als onze gevelwerken erop zitten, is het tijd om de kindjes uit hun bed te halen. Het vervolg van onze ochtendroutine en hoe vlot die verloopt, hangt dan volledig af van het humeur van deze laatstgenoemden. De ene dag worden we vergast op twee big smiles, de andere dag staat hun gezicht op onweer en wordt er vanaf seconde 1 heel wat ongenoegen geuit. In theorie worden de jongens aangekleed, krijgen ze hun melk en hun ontbijt, en poetsen we daarna hun tanden, zodat ze proper, aangekleed en met volle maag naar school of crèche kunnen vertrekken. In de praktijk weerklinkt op die minder vlotte dagen hun ongenoegen, zoals “Ik-wil-melk-en-wel-nu-meteen!” “Mijn melk is te warm!” “Mijn melk is te koud!” “Ik wil geen groene kousen aan! Het is vandaag de gele dag, dan wil ik gele kousen aan!” “Ik wil een snoep als ontbijt!” We proberen rustig te blijven, want alleen kalmte kan ons redden, maar dat lukt de ene keer al vlotter dan de andere keer. En eerlijk is eerlijk, er zijn evenzeer ochtenden waarbij de jongste op tafel trommelt van enthousiasme, en de oudste ons vertelt dat we zijn beste vrienden zijn, en dat hij heel blij is op ons.

Het is daarna altijd een gehaast om de oudste op tijd af te leveren op school. Hij durft wel eens te treuzelen (understatement), en vermits hij een echte man is, is multi-tasken niet zijn sterkste kant. Bijgevolg fietst hij 2m, wil hij vervolgens een uitgebreid verhaal vertellen, fiets hij daarna weer 5m, zingt dan een liedje, …. Ik probeer geïnteresseerd op alle vragen te antwoorden, terwijl ik hem ondertussen aanmaan om toch maar wat voort te maken 😉
Na een dikke knuffel aan de deur van de klas (want oh wee als hij niet én een knuffel én een zoen én een aai over zijn bol heeft gekregen!) en een korte wandeling terug naar huis, blijven er welgeteld vijf minuten over om opnieuw orde te scheppen in de chaos die is achtergebleven. Oef… de dag kan beginnen, tijd om naar het werk te vertrekken!

In het weekend ziet het tafereel er uiteraard helemaal anders uit. Die natuurlijke wekkertjes doen ook dan hun werk. In scenario 1 sta ik dan op met de twee bandietjes, en nestelen we ons in de zetel onder een fleece-dekentje, gewapend met flesjes melk en de afstandsbediening. De kindjes kijken even naar televisie, terwijl mama rustig wakker wordt en geniet van de knuffels van haar zonen. Daarna kunnen we op het gemak ontbijten, en is het al bijna tijd voor de ochtenddut van de jongste. En ondertussen is er tijd voor wat quality time met de oudste: dan knutselen we, lezen we een boekje of spelen we een spelletje.
In het tweede scenario ben ik de gelukzak die zich nog even mag omdraaien, terwijl de wederhelft naar beneden trekt met de kroost. Nog zalig wat soezen en bijslapen; de boom in met die ochtendstond! 😉 Want ware liefde is… elkaar een keer per week laten uitslapen!

15 oktober 201515 oktober 2015

LorePlaats een reactie