Tag: kindjes

Kwestie van perspectief

Dat het een van de schoonste periodes van je leven is, als dertiger. Zeggen ze. Dat zeggen ze overigens ook wel eens van je studententijd. En achteraf gezien ga ik volmondig akkoord met die laatste uitspraak. Je bent jong en vrij, onschuldig en naïef, en hebt weinig verantwoordelijkheden. Zolang je erdoor bent op het einde van het jaar, is iedereen blij. Je hebt massa’s sociale contacten, vrijheid alom en niets moet, alles mag. Niet slecht!

Als je me 15 jaar geleden echter gevraagd had of dit nu de mooiste tijd van mijn leven was, had ik je waarschijnlijk aangekeken alsof je gek was. Zeker in deze periode van het jaar. Blokken tot je erbij neervalt, een thesis die tussendoor ook nog moet geschreven worden. Financieel aan de grond zitten (of het scheelt niet veel). Onzeker over waar je de volgende jaren terecht zal komen. Niet meteen het idee dat ik toen had van de schoonsten tijd van mijn leven.

Zo zie je maar… Als dertiger is het leven vooral vermoeiend. Er is zo weinig tijd, en er moet zoveel gebeuren. Kleine kindjes, die alle aandacht opeisen. Die je achtervolgen tot op het toilet, zodat er geen minuutje voor jezelf overblijft. Een huishouden dat ontploft is, omdat die kleine kindjes een meester zijn in het vuilmaken van … eh … alles. Een carrière die nú moet opgebouwd worden.  Terwijl je vooral snakt naar meer slaap moet je jezelf bewijzen, deadlines en targets halen en tonen wat je waard bent. (Zware) leningen die moeten afbetaald worden. Dure crèches die moeten betaald worden. Huizen die moeten gerenoveerd of afgewerkt worden. Het moet allemaal in deze periode gebeuren: gezin, carrière, huis … Alles wordt nu opgebouwd. En dus is het continu balanceren om alles en iedereen gelukkig te houden. Het water staat je meer dan eens aan de lippen, zowel op financieel vlak als qua energiepeil. Niet meteen het idee dat ik heb van de schoonsten tijd van mijn leven. 😉

Maar als we over tien jaar op deze periode zullen terugkijken, dan ben ik er zeker van dat we ons met veel nostalgie en heimwee zullen herinneren hoe wonderlijk het was om zwanger te zijn en leven te schenken aan een klein wondertje. Hoe heerlijk het was dat die kleine kindjes ons de hele dag door kwamen knuffelen, en op onze schoot in slaap vielen. Hoe zalig het was om op handen te worden gedragen door hen, en hun grote held te zijn. Hoe groot hun liefde voor ons was, en hoe ze ons en onze meningen niet in vraag stelden. Nooit. Hoe pietluttig onze problemen waren. Hoe we misschien niet veel slaap kregen, maar dat we tenminste niet moesten wakker liggen over verkeerde vrienden, drugs, pesten of levensbepalende studiekeuzes. Hoe fantastisch het was om met eigen ogen te zien hoe een klein hulpeloos wezentje razendsnel uitgroeide tot een zelfstandig kind. Hoe ons hart vaak barstte van trots over letterlijk elke nieuwe stap en elke nieuwe fase. Hoe we niet veel tijd hadden voor onze partner, maar hoe de liefde toch anders werd, intenser. Hoe we een nieuw aspect ontdekten aan onze partner, als we zagen wat voor een fantastische vader of moeder die bleek te zijn. Hoe we nog jong en fit waren, maar hoe we tegelijk toch al wat levenservaring en wijsheid hadden opgedaan. Hoe we een pak zelfverzekerder in onze schoenen stonden dan 10 jaar eerder. Hoe we een liefde ontdekten die alles oversteeg, een onvoorwaardelijke liefde voor onze kinderen.

En dan zullen we allicht volmondig bevestigen dat het eigenlijk toch echt de schoonsten tijd van ons leven was, als dertiger. Kwestie van perspectief. Misschien moeten we geen 10 jaar wachten om het zo te bekijken. En keihard genieten zoveel we kunnen. (In die 10 seconden die overblijven per dag bijvoorbeeld 😉 )

LorePlaats een reactie

Ochtendstond…

In navolging van de campagne #boostyourpositivity wordt er in blogland druk geschreven over hoe de ochtendspits verloopt. En dus smijten we ons ertussen – dat ik een trein achter kom en een weekje later mijn verhaal doe, mag de pret niet bederven.

In het keuzemenu der ochtendspitsen zijn er natuurlijk twee opties: “Voor de ochtendspits tijdens de week, druk 1. Voor de ochtendspits in het weekend, druk 2”.
We beginnen met een doordeweekse ochtend, 7u. De wekker gaat, ik lag nog heerlijk te slapen.
Eh, stop, keerdekiwere! Correctie, onze wekker geniet momenteel van een welverdiende loopbaanonderbreking, en wordt vervangen door twee kindjes die hun taak met verve volbrengen. Ons overslapen zit er bijgevolg niet meer in, wel zo gemakkelijk.

Manlief en ik haasten ons naar de badkamer, waar we onszelf een kwartiertje / halfuurtje de tijd gunnen om onze wallen weg te wassen en ons toonbaar te maken. Als het geluk aan onze kant staat, kunnen we dat doen in alle rust, en krijgen we nog even de tijd om echt wakker te worden. In het andere geval voel ik me opgejaagd omdat er een van de kindjes uit zijn bed wil. En liefst nu. En dat op luide toon kenbaar maakt. Dan haast ik me te pletter, wat dan bijvoorbeeld resulteert in een mascara die in mijn oog belandt, in plaats van op mijn wimpers. Wie ooit beweerde dat ochtendstond goud in de mond heeft, had duidelijk geen kleine kinderen 😉

Als onze gevelwerken erop zitten, is het tijd om de kindjes uit hun bed te halen. Het vervolg van onze ochtendroutine en hoe vlot die verloopt, hangt dan volledig af van het humeur van deze laatstgenoemden. De ene dag worden we vergast op twee big smiles, de andere dag staat hun gezicht op onweer en wordt er vanaf seconde 1 heel wat ongenoegen geuit. In theorie worden de jongens aangekleed, krijgen ze hun melk en hun ontbijt, en poetsen we daarna hun tanden, zodat ze proper, aangekleed en met volle maag naar school of crèche kunnen vertrekken. In de praktijk weerklinkt op die minder vlotte dagen hun ongenoegen, zoals “Ik-wil-melk-en-wel-nu-meteen!” “Mijn melk is te warm!” “Mijn melk is te koud!” “Ik wil geen groene kousen aan! Het is vandaag de gele dag, dan wil ik gele kousen aan!” “Ik wil een snoep als ontbijt!” We proberen rustig te blijven, want alleen kalmte kan ons redden, maar dat lukt de ene keer al vlotter dan de andere keer. En eerlijk is eerlijk, er zijn evenzeer ochtenden waarbij de jongste op tafel trommelt van enthousiasme, en de oudste ons vertelt dat we zijn beste vrienden zijn, en dat hij heel blij is op ons. 

Het is daarna altijd een gehaast om de oudste op tijd af te leveren op school. Hij durft wel eens te treuzelen (understatement), en vermits hij een echte man is, is multi-tasken niet zijn sterkste kant. Bijgevolg fietst hij 2m, wil hij vervolgens een uitgebreid verhaal vertellen, fiets hij daarna weer 5m, zingt dan een liedje, …. Ik probeer geïnteresseerd op alle vragen te antwoorden, terwijl ik hem ondertussen aanmaan om toch maar wat voort te maken 😉
Na een dikke knuffel aan de deur van de klas (want oh wee als hij niet én een knuffel én een zoen én een aai over zijn bol heeft gekregen!) en een korte wandeling terug naar huis, blijven er welgeteld vijf minuten over om opnieuw orde te scheppen in de chaos die is achtergebleven. Oef… de dag kan beginnen, tijd om naar het werk te vertrekken! 

In het weekend ziet het tafereel er uiteraard helemaal anders uit. Die natuurlijke wekkertjes doen ook dan hun werk. In scenario 1 sta ik dan op met de twee bandietjes, en nestelen we ons in de zetel onder een fleece-dekentje, gewapend met flesjes melk en de afstandsbediening. De kindjes kijken even naar televisie, terwijl mama rustig wakker wordt en geniet van de knuffels van haar zonen. Daarna kunnen we op het gemak ontbijten, en is het al bijna tijd voor de ochtenddut van de jongste. En ondertussen is er tijd voor wat quality time met de oudste: dan knutselen we, lezen we een boekje of spelen we een spelletje.
In het tweede scenario ben ik de gelukzak die zich nog even mag omdraaien, terwijl de wederhelft naar beneden trekt met de kroost. Nog zalig wat soezen en bijslapen; de boom in met die ochtendstond! 😉 Want ware liefde is… elkaar een keer per week laten uitslapen! 

LorePlaats een reactie

En het werd zomer

Vakantie is…

… Met de voetjes in het zand zitten. Of het nu in de zandbak in de tuin is, op een speelpleintje in de buurt of op een zonnig strand, zand zorgt altijd voor een instant zomergevoel. Het plakt ook, en het kruipt overal tussen, maar we focussen op dat zomergevoel 😉

… Op reis vertrekken, op een zaterdag in juli. De auto volgeladen, niet alleen met bagage maar ook met een verrassingskoffertje om de zonen bezig te houden, en een complete collectie Studio100-cd’s. En dan 9 uur moeten rijden in plaats van de verwachte 4 uur. Met een peuter op de achterbank die net heeft overgegeven. En dus op de pechstrook van de autosnelweg je kind staan omkleden. Dat instant zomergevoel was hier niet meteen van toepassing, dat spreekt.

… IJsjes eten, veel ijsjes. Of frietjes. Ja, tijdens de vakantie versoepelen we onze anders vrij strenge eetgewoontes voor de kindjes. Al wil ik toch even meegeven aan horeca-uitbaters: een kindermenu hoeft zich heus niet altijd te beperken tot kippennuggets met frietjes en een ijsje toe… 😉

… Flexibiliteit in het algemeen. We zijn niet alleen losser op het vlak van eten, maar ook op het vlak van dutjes bijvoorbeeld. Een keertje slapen onderweg in de auto of in de buggy kan echt geen kwaad. De dag erna lassen we dan wel een rustige dag in met tijd voor een extra lange dut. De oudste mag al eens wat langer opblijven. Of wat meer naar televisie kijken. Lossere regels dus.

… Zwemmen. Beremans heeft er zijn eerste zwempartijtjes opzitten, in het openluchtzwembad in de buurt. En in Center Parcs. En in het zwembadje in onze tuin. Spetteren in het water, dat vinden de broertjes leuk. En wildwaterbanen of glijbanen, pret verzekerd.

… Taart eten. En cupcakes bakken en versieren. Want er moeten 2 verjaardagen gevierd worden. Daar horen natuurlijk ook cadeautjes bij. En omdat we al zoveel speelgoed hebben, en ik voor de jongste al helemaal geen inspiratie meer heb, wordt er morgen een schommel in onze tuin geïnstalleerd, met glijbaan en klimtouw en een piraten-telescoop en -stuurwiel, alles erop en eraan. Een pimped out chromed out schommel zeg maar. Dus binnenkort is vakantie ook schommel- en glijbaanpret!

… Niet weten waar gekropen van de hitte. Om twee weken later onder een fleece-dekentje naar een film te kijken, omdat het al de hele dag regent. Het blijft België natuurlijk.

… Naar de Gentse Feesten gaan. Voor het eerst in 4 jaar, moet ik tot mijn schande vaststellen. Tja, twee van de afgelopen drie jaar was ik hoogzwanger, dat lijkt me wel een goed excuus te zijn.

… Geen bal op tv. Waardoor ik ’s avonds een boek lees. Of buiten zit, met een lekker drankje erbij, gezellig te keuvelen met de echtgenoot. Geen bal op tv is zo slecht nog niet eigenlijk 🙂

… Teenslippers dragen, en zomerse, luchtige jumpsuits. Geen hemden moeten strijken, want de man loopt hele dagen in een T-shirt rond in plaats van in het obligate hemd.

… Uitstapjes doen, en tijd voor het gezin. Twee volle weken tijd met ons viertjes, heerlijk. Pairi Daiza, Plopsaland, een speelplein in de buurt, het zwembad, het tuincentrum (ik vermoed dat onze jongens groene vingers zullen hebben, want ze vinden het dus geweldig tof om tussen de plantjes te lopen), gaan fietsen, … Zo vliegen de dagen voorbij. Gemakkelijk entertainment, noem ik het ook wel eens.

… Gewoon thuisblijven. Niet alleen uitstapjes staan op het programma, er zijn ook dagen waarop we in de tuin spelen. Of binnen schilderen, of boetseren, of gezelschapsspelletjes spelen. Het moet niet altijd spectaculair zijn om leuk te zijn.

… Buiten eten. Wat is er zaliger dan op het terras onder de parasol te zitten eten, en te genieten van onze eigen tuin. Bijkomend voordeel: de kruimeltjes onder tafel worden opgesmikkeld door de vogeltjes in plaats van door de stofzuiger. Vogeltjes blij, wij blij.

… Een ingewikkelde vakantieregeling opstellen, dag per dag. Oma’s en bonnie’s, crèche, mama in verlof, papa in verlof, allemaal samen in verlof, zomerkampjes. Het is bijna hogere wiskunde om de hele vakantie te coveren, en om genoeg afwisseling te voorzien zodat de verveling niet meteen toeslaat. En al ben ik niet echt wiskundig aangelegd, de ingewikkelde vakantieplanning is er, en voorlopig zonder hiaten.

… Vermoeiend. Het kan contradictorisch klinken, maar andere ouders met kleine kindjes zullen het vast beamen: drie weken verlof met twee kleine spookjes is behoorlijk vermoeiend. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat ter beschikking staan, entertainen, moeilijke vragen beantwoorden, het huishouden beredderen, leuke activiteiten bedenken, je zou er op den duur minstens even moe van worden als van gaan werken 🙂

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.