Tag: kindjes

Het was deze week geen topweek voor mij als mama. Ten eerste waren mijn twee mannetjes de laatste dagen eerder bengeltjes dan engeltjes. Niet luisteren, voortdurend ruzie maken, over alles beginnen zeuren, je kent het wel. Nu ja, elke doorwinterde mama weet dat de bengeltjes- en de engeltjesfases elkaar afwisselen, dus ik wist: this too shall pass! 

Maar maandag deed (vooral) mijn oudste er nog een schepje bovenop. Sinds begin dit schooljaar staat maandagavond hier gelijk aan zwemavond. De oudste leert zwemmen, en omdat de jongste daar nog te klein voor is, zwem ik ondertussen met hem in het kinderbad. 

Ik had een idyllisch beeld in mijn hoofd: genieten van wat qualitytime met mijn jongste, ondertussen trots kijken naar wat de oudste allemaal presteert, en achteraf met zijn drietjes nog wat nagenieten in het water. 

In de praktijk komt het hier echter op neer: We haasten ons van school naar huis (geen evidentie als je weet dat nummertje twee moe is van een dag school, regelmatig weigert verder te fietsen en boos wordt van godweetwatallemaal). Ik prop de kindertjes in de auto, waarna we naar het zwembad rijden, waar ik – uiteraard – geen parking vind. Nadat ik mijn auto toch ergens tussen geplooid heb, haasten we ons naar binnen, zodat de pret helemaal kan beginnen: mezelf én twee kindertjes in recordtempo klaarstomen voor het zwembad, in een veel te klein en veel te warm hokje. Dat deel had ik precies over het hoofd gezien in mijn idyllische plan, maar je begrijpt vast wel dat het niet mijn favoriete onderdeel is van de avond 🙈. 

Over de zwemles zelf kan ik alleen maar positief zijn. Ongelooflijk hoe snel een kind op die leeftijd vorderingen maakt!  Maar na de zwemles zijn de mannetjes uiteraard nog een tikkeltje meer moe, beginnen ze nog een tikkeltje sneller ruzie te maken en een tikkeltje meer te zeuren. Mama probeert geduldig te blijven en iedereen al zwetend en zuchtend toonbaar te maken, maar, hoe kan het ook anders, het loopt een beetje fout. 

“Waarom komt papa eigenlijk niet mee zwemmen? Ik zou liever met papa gaan!” Tja, we zijn duidelijk in de ‘papa-is-mijn-held-en-hij-moet-dus-alles-doen’-fase beland. Maar… krak, zegt mijn moederhart. 

Als ik hem een beetje boos zeg dat hij wel een beetje dankbaar mag zijn, slingert hij er nog achter “dat ik nooit iets voor hem doe”. Dubbele krak…

Ik weet het wel, het zal heus niet de laatste keer zijn dat ze zich tegen me afzetten (hoeraaa puberteit). En ik weet het wel, ook dit gaat voorbij (hetiseenfasehetiseenfasehetiseenfase). En ik weet echt wel dat ik me misschien een beetje aanstel, maar ik was eigenlijk best wel gekwetst… En het voelde toch een beetje als een klap in mijn gezicht. 

Als freelancer heb ik het voordeel dat ik mijn agenda zo kan inplannen dat ik aanwezig kan zijn bij zwemlessen, spelletjesuurtjes met de ouders op school, verjaardagen op school, you name it. Dat mama dan ’s avonds die uurtjes moet inhalen, dat ontgaat die lieve schatjes volledig. Maar als ze dan niet zo subtiel laten weten dat ze liever papa zouden willen en dat mama niet voldoet, dan vraag ik me toch even af waarom ik al die moeite doe. 

Toen de jongste vanmorgen eiste dat papa zijn kleertjes aandeed en niet ik, had ik dus veel zin om te zeggen dat ze allemaal hun plan konden trekken. Maar kijk, toen hij vanavond doodmoe was, was alleen zijn mamatje goed genoeg. En dat vond ik voor een keer helemaal niet erg 😉

En over een week kom ik waarschijnlijk klagen omdat ze toch wel heel erg in hun mama-fase zitten 😜