Zondag is het drie jaar geleden dat mijn oudste zoon werd geboren en ik voor het eerst mama werd. Ik wist het toen nog niet, maar de rol van mama zou de rol van mijn leven worden. Ik had er al verschillende op mijn conto staan, de rol van dochter, zus, vriendin, lief, vrouw, collega, … Die van mama was nieuw voor me.
Het werd een weg van vallen en opstaan. Van twijfels en onzekerheden. Ik heb een paar keer gedacht “waar ben ik aan begonnen”. Maar gaandeweg bleek de rol van mama me op het lijf geschreven. Ik weet best dat ik nog veel zal vallen, maar ook dat ik nog vaker zal opstaan. Ik weet dat er nog veel twijfels en onzekerheden zullen komen, maar ik weet nu ook dat die er gewoon bij horen. En dat die ook weer verdwijnen.
Mama zijn, het is het leukste wat me is overkomen. En tegelijk ook het moeilijkste, het zwaarste, het meest vermoeiende. Het meest uitdagende , het meest allesomvattende. Alles tegelijk. Ik haal er de grootste voldoening uit. Het is een rol die ik elke seconde van de dag vervul, wat ik verder ook aan het doen ben.
Ja, ik mis het soms om heerlijk te kunnen uitslapen in het weekend. Om (veel) tijd voor mezelf te hebben. Ja, ik moet opofferingen maken, er blijft minder tijd over voor mijn man of voor vriendinnen. Geen exotische verre reis dit jaar, maar een korte reis naar een dierenpark en subtropisch zwemparadijs in Normandië, volledig in functie van de kindjes. Ons huis ligt altijd vol speelgoed, om over die blijvende stroom aan brood- en koekjeskruimels nog te zwijgen. Mijn ambities zijn bijgesteld – maar eerlijk gezegd vind ik “zorgen voor het geluk van mijn twee kinderen” een behoorlijk ambitieuze uitdaging. Mama zijn is momenteel de belangrijkste rol in mijn leven (en ik heb een licht vermoeden dat dit levenslang zo zal zijn), en dus pas ik mijn leven aan in functie daarvan.
De liefde van mijn kinderen. De liefde voor mijn kinderen. De trots als ik naar hen kijk. Het onwezenlijke gevoel dat wij hen hebben voortgebracht – we hebben onszelf overtroffen :-). Meer heb ik niet nodig om die opofferingen met plezier te maken. Die lachende gezichtjes, die warme knuffels, die uitspraken als “mama is mijn beste vriend”, ’s avonds laat nog eens naar die slapende lijfjes gaan kijken, niets kan daar tegenop. Na drie jaar kan ik zeggen dat ik mijn weg heb gevonden en me goed voel in mijn rol als mama. Zonder mezelf er volledig in te verliezen, want uiteindelijk ben ik natuurlijk ook nog steeds een individu, een vrouw, een dochter, een vriendin en al de rest.
Een week voor de derde verjaardag van mijn oudste, kregen mijn kinderen ook een nieuwe rol toebedeeld. Die van grote neef. En ik werd meteen voor het eerst tante, en voor de tweede keer meter. Spannend was het, die laatste dagen mee aftellen en 100 keer per dag mijn gsm checken om te zien of het al zover was (die brave meid heeft wel flink gewacht tot we terug waren van reis, zoals we haar hadden gevraagd!). Magisch was het, om haar voor het eerst te zien. En om broer en schoonzus als papa en mama te zien. En nostalgisch, ongelooflijk nostalgisch, dat was het ook. Om nauwelijks een jaar na mijn tweede verblijf op de materniteit terug te zijn, verwonderd te zijn over een nieuw mini-mensje op de wereld. Een beetje weemoedig ook wel, dat die periode voorbij is. Maar dankzij mijn nieuwbakken nichtje mag ik het allemaal nog eens van nabij meemaken – hoera!
MAMoiselle Blogt 