Idyllische vakantiekiekjes. Van waterpret met de kindjes. Zomerse terrasjes. Prachtige uitzichten. Vrolijke kindjes die ijsjes eten. Heerlijke vakantieherinneringen. Zaaaalig! Alleen, die idyllische vakantiekiekjes, die vertellen niet het volledige verhaal.
Alle ingrediënten waren er nochtans, voor een idyllische vakantie zoals de foto’s laten vermoeden. We trokken 10 dagen naar de Ardèche: prachtig weer, mooie streek, leuke stadjes/marktjes, goed gezelschap (ons gezin, mijn ouders, mijn broer en zijn gezinnetje), lekker eten, lekkere wijntjes… Alleen vond onze jongste die reis het uitgelezen moment om heel hard dwars te liggen.
Was het het warme weer? Het was meestal wel boven de 30 graden, dus dat kan wel. Was het de vermoeidheid? Hij was meestal wakker rond 6u-6u30, en in plaats van een middagdutje stond hij liever te springen in zijn bed, dus dat kan ook best. Was het gewoon de leeftijd? Hij is over twee weken twee, ook een optie dus. In elk geval was meneertje behoorlijk opstandig en volgden de driftbuien elkaar in sneltempo op.
Bij die mooie foto waarop mijn oudste dromerig geniet van een verfrissend drankje op een terrasje, zie je niet dat de jongste een paar seconden later in vol protest op de grond ging liggen, en het terras op stelten zette met zijn gekrijs. Er ging een golf van opluchting door dat terras toen wij er weggingen (met het schaamrood op de wangen). Op die foto’s van twee enthousiaste jongens in Planckendael zie je niet dat de jongeman een tikje boos werd omdat dat kindje in de buggy naast hem wél een tut had en hij niet, wat een schande! Die vakantiefoto’s op sociale media, die vertellen dus zelden de hele waarheid 😉
Ondertussen zit mijn verlof er jammer genoeg bijna op. Uiteindelijk is het toch een ontspannen vakantie geworden (al geven we eerlijk toe dat we af en toe hebben zitten zuchten, want al dat gekrijs is behoorlijk vermoeiend en werkt niet zo ontspannend 😜). Ondanks het mindere humeur van onze bijna-tweejarige was het een deugddoende vakantie onder de Franse zon. De dagen voor onze reis genoten we al van het zonnige weer in eigen land, en had ik een paar geslaagde playdates gepland met vriendinnen met kindjes. En deze week begon dan wel wat in mineur, omwille van de regen en een dreigende depressie bij mama en papa door klagende en zagende kindjes die bovendien hun oortjes in Frankrijk waren vergeten 😇, maar daarna genoten we van quality time met ons viertjes waarin we de batterijtjes volledig konden opladen.
Ik heb de wijze raad van mijn papa namelijk altijd ter harte genomen: de leuke dingen onthouden, de minder leuke dingen gewoon vergeten. De mooie momenten, die van de idyllische vakantiekiekjes, die zijn dus mooie herinneringen geworden. En de mindere momenten daartussen zijn al vergeten, of hoogstens voer voor anekdotes over kleine monstertjes die Franse terrassen terroriseren.
Bovendien is het zwaarste leed ondertussen gelukkig geleden: de kleine man is weer vrolijk, danst uitgelaten door het huis, en komt liefjes knuffelen met mama. Mijn zonnetje in huis, mijn knuffelbeertje is terug (meestal toch, je weet hoe dat gaat). De mindere buien van vorige week zijn hem dus allang vergeven. Alleen mag hij wel wat aan zijn timing werken, het ware tof geweest als deze minder leuke fase niet perfect samenviel met mijn verlof 😉 Maar he, een mens kan niet alles willen!
MAMoiselle Blogt 