Tag: huishouden

10 Olympische disciplines voor mama’s en papa’s

Ik probeer een paar keer per week te gaan lopen, maar dat lukt niet altijd. Werk, twee kindjes, het huishouden, je kent het wel. Maar zelfs als ik mijn looptrainingen moet skippen, doe ik nog aan sport. Wat zeg ik: sporten op Olympisch niveau! Want dat is nu eenmaal wat ouders doen, toch? Als we uitgaan van de definitie dat je aan sport doet wanneer je hartslag verhoogd is en je lichtjes zweet, dan sporten wij toch allemaal behoorlijk wat af, niet? En daarom pleit ik ervoor om volgende Olympische disciplines voor mama’s (en papa’s) in het leven te roepen:

  1. De 100 meter ochtendrush
    Je kinderen op tijd uit bed krijgen, hen aanmanen om hun ontbijt te eten in plaats van te dagdromen, proberen je geduld niet te verliezen terwijl de klok genadeloos verder tikt… Daar hoort nogal dikwijls gehijg, een verhoogde hartslag en een klein beetje (veel) zweet bij.
  2. De worstelsessie je kind aankleden
    Is dat alleen hier zo, dat mijn zoontje de zin “kom, we gaan je kleren aandoen” op één of andere manier hoort als “Spring maar vrolijk rond, draai je zoveel je kan, doe een dansje, schop met je beentjes en zit of sta vooral NIET stil”? Waardoor ik maar wat achter hem aanhol en hem uiteindelijk in een kleine houdgreep moet nemen, wil ik hem kunnen aankleden. Deze discipline komt trouwens twee keer per dag aan bod, want hem uitkleden en in zijn pyjama krijgen, levert gelijkaardige taferelen op.
  3. De 400 meter horden je kind in de autostoel zetten
    Je kind omhoog heffen, opletten dat zijn hoofdje niet tegen de deur stoot, hem in die stoel wringen, die verdomde gordels vastklikken terwijl je kind zich opspant als een plank, … Nope, dat gaat niet bepaald vanzelf!
  4. De steeplechase trappenlopen met een baby/peuter/kleuter op de arm
    Natuurlijk kunnen mijn jongens vlotjes zelf de trap op en af. Maar ’s morgens gaat het meestal vlotter als we de jongste op de arm pakken: minder tijdverlies. En ’s avonds is hij vaak doodmoe van een dag school, waardoor we ook dan weer plooien. Hop met die knietjes!
  5. De ploegentijdrit je baby troosten
    Deze ligt al eventjes achter ons, maar ik herinner me nog heel goed hoe ik kilometers heb afgelegd met een baby op mijn arm om die te kunnen troosten. De living of onze slaapkamer op en af: duizenden keren heb ik dat gedaan.
  6. De tienkamp spelen met je kind
    Achter je kind hollen, de schommel duwen, door de living dansen, samen op Pokémons jagen, voetballen of Twister spelen: je conditie vaart er wel bij.
  7. De marathon een driftbui van je kind ondergaan
    Het kan een ware uitputtingsslag zijn, om rustig en kalm te blijven en je geduld te bewaren als dat kleine schatje zich in de schoenwinkel op de grond gooit. Om de starende blikken van voorbijgangers te negeren. Om hem op één of andere manier te troosten. Uithouding: check!
  8. Het gewichtheffen op uitstap
    Op uitstap met kinderen, dat betekent een heuse volksverhuizing. En dus sleur je een volledige uitzet mee: reservekleertjes, een lekker hapje en drankje, vochtige doekjes, pampers, entertainment, … you name it. Mama of papa zal wel voor muilezel spelen!
  9. De hink-stap-oefen je reflexen
    Je kleintje dat bijna uit de zetel valt. Het glas dat vervaarlijk dicht bij de rand van de tafel staat. Je kind die tomatensoep begint te eten terwijl hij nog geen slabbetje aanheeft. Je reflexen kunnen maar beter goed getraind zijn, want er wordt meer dan eens beroep op gedaan…
  10. De 4×100 meter estafette achter je kind hollen om het in bed te steken
    Kwestie van ook ’s avonds nog wat aan je conditie te werken, en om er zeker van te zijn dat je je 10.000 stappen wel gehaald hebt die dag, maken die kindertjes het ons niet altijd gemakkelijk. Eigenlijk best lief van hen, dat ze zo bezorgd zijn om onze gezondheid dat ze ons meer laten sporten!

Lore2 reacties

Papa ≠ mama

Mijn man is een nieuwe man, zoals dat dan heet. Hij kookt graag (en lekker!), is een aanwezige papa en deinst er niet voor terug om een pamper te verversen of spontaan de stofzuiger boven te halen. Slingers en confetti, hiep hiep hoera en een klein vreugdedansje, wat ben ik toch een bofkont!

Ja, ik ben een bofkont. In vergelijking met veel andere gezinnen heb ik alle reden tot feesten. Mijn man is de beste papa voor onze kindjes die ik me kan inbeelden, en dan nog een die regelmatig een handje toesteekt in het huishouden. Maar bij dat laatste wringt voor mij eigenlijk een beetje het schoentje.

Moeten we de loftrompet bovenhalen als mannen een handje toesteken? De term een handje toesteken impliceert op zichzelf al dat het huishouden de taak van de vrouw is, en dat zij al blij mag zijn dat haar man ook iets doet. Hij helpt haar een handje, en zij mag, wat zeg ik, moet blij zijn omdat haar taken verlicht worden.

Nee toch? Als een vrouw de was doet, is de man dan blij omdat ze hem een handje helpt? In de 21ste eeuw kunnen we toch verwachten dat man en vrouw gewoon elk hun deel doen, en dat dat de normaalste zaak van de wereld is? Wat mij betreft zitten wij dus in een alledaagse situatie, waarbij we allebei evenveel of eerder even weinig slingers en confetti verdienen. Uiteindelijk doen we maar gewoon elk ons deel van het huishouden, punt.

Toch blijft het grappig hoe mannen steevast een schouderklopje verwachten “omdat ze spontaan de vaatwas geleegd hebben”. Worden vrouwen bedolven onder de complimenten omdat ze de boodschappen of de was gedaan hebben dan?
Nog grappiger wordt het als ik papa’s hoor verkondigen “dat ze die avond moeten babysitten”. Hoezo, babysitten? Voor je eigen kinderen zorgen, bedoel je allicht. Of zijn wij mama’s eigenlijk ook veredelde babysits?

Los daarvan is er toch iets wat me telkens weer opvalt. Hoezeer een man ook zijn steentje bijdraagt, papa en mama, dat betekent toch niet helemaal hetzelfde.

Vakantieplanningen opstellen? Dat is volledig mijn taak. Ik mag al blij zijn dat hij op de juiste dagen zijn verlof heeft aangevraagd, bij wijze van spreken. Wie wanneer door wie wordt opgevangen, daar hoeft mijn wederhelft geen seconde van wakker te liggen.

Moeten er verse reservekleertjes mee naar school? Als ik ze niet klaar leg, dan heeft vaderlief ze niet mee. Kans is trouwens groot dat hij er zelfs dan nog eerder over valt dan ze effectief mee te nemen, maar ik weet dat dat niet uit slechte wil is ;-).

Is er een kindje ziek, dan zal mijn man er niet eens aan dénken om de school te verwittigen.
Moet de papa hen ’s morgens alleen klaarmaken voor school, dan moeten de kleertjes mooi klaarliggen, of ik haal ze ’s avonds in de gekste combinaties van school. En eigenlijk leg ik er dan best ook nog een handleiding bij, of het kan al eens gebeuren dat ze die longsleeve plots bóven hun hemd dragen. Wie weet wordt het nog een trend :-).

De sociale agenda beheren, zorgen dat we alles bij hebben als we op uitstap gaan, de koffers maken als we op reis gaan, weekmenu’s opstellen, en zo kan ik nog wel even doorgaan: da’s allemaal de taak van mama.

Eigenlijk komt het er dus op neer dat de huishoudelijke taken verdeeld worden, maar dat moeder de vrouw toch de manager blijft in het huishouden. Of is dat alleen bij ons zo?

Maar hey, wij vrouwen hebben speciale superpowers en kunnen keigoed multitasken. Als we dat tikkeltje extra stress hier of daar niet meerekenen, dan komt het dus uiteindelijk allemaal wel goed ;-).

Lore3 reacties

Er zijn zo van die dagen…

Ik probeer zoveel mogelijk te relativeren en ergernissen los te laten, broodnodig in het drukke leven met kleine kindjes. Meestal slaag ik daar vrij goed in, maar soms zijn er zo van die dagen… Vandaag is er zo eentje, ik zit een beetje op mijn tandvlees en ben dat relativeringsvermogen onderweg ergens kwijtgeraakt 😉

Wat er vooraf ging… Het begon al met een serieuze oververmoeidheid. De voorbije dagen was er bijna elke avond wel eentje die niet vlot ging slapen. De ene was verkouden, raakte niet in slaap door een kop vol snot, en hoestte zich daarna terug wakker. De andere, normaal zo’n goeie slaper, kwam telkens verschillende keren uit bed. De ene smoes na de andere passeerde de revue, de een al wat creatiever dan de andere. Wat dacht je bijvoorbeeld van “ik was bang van de vierkantjes in mijn bed”?
Vervolgens werd er ’s nachts regelmatig eentje wakker. Hoesten, een nachtmerrie, duwende tandjes, niets nieuws onder de zon, maar wel vermoeiend. En om het plaatje compleet te maken, was er ook altijd wel eentje die ’s morgens extreem vroeg wakker was. Volgens mij hadden ze echt een professionele beurtrol afgesproken: ‘vanavond doe ik vervelend, jij morgenochtend, en morgenavond wisselen we dan de rollen om, deal?’ De bandieten!

Resultaat was een vermoeide mama, maar ook vermoeide kindjes. En iedereen weet dat vermoeide kindjes niet bekend staan om hun goed humeur. Zondag konden we dan ook catalogeren onder zagen op zondag. Niets was goed, niets was lekker, alles was te veel gevraagd, je kent het wel. De weinige energie die ik al had vloog zienderogen het raam uit, zodat ik me tegen ’s avonds eerder als een uitgewrongen dweil voelde 😉

En toen kwam er dus zo’n dag. ’s Morgens hoop ik altijd op een kwartiertje rust voordat de kindjes wakker worden. Eventjes tijd om op het gemak wakker te worden, mijzelf klaar te maken, en even peis en vree voordat de ochtend-rush begint. Maar, je raadt het al, als het zo’n dag wordt, dan is die rust me niet gegund. Dan geeft er al eentje ongeduldig te kennen dat hij liever nu dan straks uit zijn bedje wordt gehaald. Dan sta ik al half gestresseerd in de badkamer, op de melodieuze tonen van een ontevreden kleintje. Dan is het een hele ochtendshift “allé, eet nu eens die boterham op!” “Zet je nu eens recht!” “Waar zijn die schoenen nu?” “Kom, fiets nu eens door, we gaan te laat op school zijn!”. Tegen dat ik klaar ben om zelf naar het werk te vertrekken, staan de zenuwen al strak gespannen, baad ik in het zweet, en heb ik het gevoel al een hele werkdag achter de rug te hebben. En de dag moet dan eigenlijk nog beginnen…

Met al het voorgaande in de benen, lukt het me dan ook minder goed om te relativeren wanneer ik na het werk aan het huishouden begin. Dan kan ik alleen maar zuchten, over weer een overvolle wasmand, een lege koelkast, rommel en kruimels overal. Als ik er dan toch in slaag om alles spic en span te krijgen, dan blijft dat welgeteld vijf minuten zo eens de kindjes thuis zijn. Daarna ligt de vloer weer volledig bezaaid met speelgoed, eten ze een boterham en belanden er meer kruimels op de grond dan in hun mond, plassen ze in hun broek of geven ze een gulp melk weer, waardoor de wasmand meteen weer gevuld is, en ga zo maar verder. Zucht, diepe zucht.

Op zo’n moment vind ik dat eigenlijk lichtjes deprimerend, dat huishouden waar nooit een eind aan komt. En als ik dan ook al zo moe ben, dan wil ik liefst van al in een hoekje kruipen. Ik vind dat de clown Dobus (of all people) het gevoel perfect verwoordt in een liedje:

“Ik blijf in bed vandaag, een bordje aan de deurknop met niet storen graag, m’n pet omlaag, een grote nood aan taart met chocolade graag….”

Als we nu eens collectief zo’n dag zouden houden, wat denken jullie? Ik kan toch niet de enige zijn die het af en toe helemaal gehad heeft met dat ellendige huishouden 😉

Lore1 reactie
Blog op WordPress.com.