Genoeg

Maandagavond. Het nieuws komt binnen dat het lichaam van Julie gevonden is in het kanaal. Ik ben, net als de rest van België, met verstomming geslagen. Hoe kan dat nu? Hoe kan het dat een onschuldig en jong meisje zomaar vermoord is? Hoe kan het dat ze zomaar weggerukt wordt uit het leven van haar familie en vrienden? Hoe zinloos kan een dood zijn?

Een meisje van 23. Haar hele toekomst nog voor zich. En dan stomweg op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Hoeveel pech kan je hebben?

Het confronteert ons, nog maar eens, met het feit dat het iedereen kan overkomen. Het kon één van ons zijn. Het kon één van onze dochters zijn. Het laat ons beseffen hoe broos geluk kan zijn.

Hoe kan dat?

Ondertussen zitten we met oneindig veel vragen. Hoe kon dit toch gebeuren?

Hoe kan het dat een meisje op klaarlichte dag vermoord wordt?

Hoe kan het dat iemand die tot twee keer toe veroordeeld is voor verkrachting gewoon vrij rondloopt? Hoe kan het dat iemand na een tweede veroordeling voor verkrachting al na 2,5 maanden voorhechtenis wordt vrijgelaten? Hoe kan dat in godsnaam?!

Hoe kan het dat we in een wereld leven waarin je als vrouw voortdurend op je hoede moet zijn en over je schouder moet kijken? Dat we in een wereld leven waarin we elkaar moeten beloven om te laten weten dat we veilig thuis zijn, want ‘je weet maar nooit’. Dat veel meisjes en vrouwen schrik hebben om in het donker met de fiets te gaan of over straat te lopen.

Hoe kan het dat je dochter ‘loslaten’ tegenwoordig bijna gelijkstaat aan ‘de schrik slaat je om het hart als je denkt aan alles wat er kan gebeuren’. Want je kan alleen maar hopen en bidden dat ze voorzichtig zal zijn … en tegelijk weet je dat dat niet genoeg is.

Hoe verschrikkelijk is het dat ik, als ik eerlijk ben, moet toegeven dat ik stiekem opgelucht ben dat ik geen dochters heb? Wat voor lelijke plaats is de wereld geworden, als we schrik beginnen te krijgen om dochters op de wereld te zetten?

Ik weet het wel, ook jongens lopen risico’s. Maar laat ons eerlijk zijn, meisjes zijn net iets vaker het weerloze slachtoffer. Julie, An en Eefje, Julie en Melissa, Loubna, Nathalie, Elisabeth, Annick, … Alleen al in België is de lijst lang. Veel te lang …

Kunnen we dan nu ophouden met te zeggen dat meisjes en vrouwen overdrijven als ze bang zijn alleen op straat?

Kunnen we ophouden met te beweren dat de hele #metoo-beweging één en al massahysterie is?

Er is misschien geen direct verband tussen die #metoo-beweging en de moord op Julie. Maar feit is dat te veel vrouwen al slachtoffer werden van grensoverschrijdend gedrag. Dat dat gedrag maar al te vaak oogluikend wordt gedoogd. Boys will be boys, weet je wel. Dat grenzen daardoor steeds verder worden verlegd. En dat vrouwen zich daardoor steeds minder veilig voelen.

Feit is dat er nog altijd een taboe heerst. Dat heel wat aanrandingen en verkrachtingen nooit worden aangegeven. Want ‘ze heeft het zelf gezocht’, ‘wie fietst nu ook langs die route’, ‘wie gaat nu alleen op pad als vrouw’, en ‘wie draagt nu ook zo’n kort rokje’.

Feit is dat grensoverschrijdend gedrag maar al te vaak niet serieus wordt genomen. Dat te veel aanklachten niet serieus worden genomen. Dat áls er al een straf komt, die straffen veel te laag zijn.

Hoe belachelijk laag zijn de straffen voor verkrachting? Hoe lang gaan we dat nog tolereren? Hoe lang gaan we nog toelaten dat onze veiligheid in het gedrang komt? Dat de veiligheid van onze dochters in het gedrang komt?

Ik droom van een wereld …

Ik droom van een wereld waarin we geen schrik moeten hebben om buiten te komen. Op welk uur ook, waar ook, met welke kleren ook. Waar we geen ogen op onze rug moeten hebben, waar ons hart niet sneller gaat bonzen als we plots iemand opmerken. Waar we niet met de sleutels in onze vuisten geklemd rondlopen, want ‘je weet maar nooit’. Waar we niet elk oogcontact moeten mijden ‘om toch maar geen verkeerde indruk te wekken’. Waar we elkaar niet moeten laten weten dat we veilig zijn thuis gekomen, omdat dat gewoon een evidentie is.

Ik droom van een wereld waarin we geen schrik moeten hebben om dochters op de wereld te zetten. Een wereld waarin we geen schrik moeten hebben om onze dochters los te laten. Een wereld waarin je kan vertrouwen dat er voorzichtig en respectvol wordt omgegaan met meisjes. Dat er voor hen gezorgd wordt.

Ik droom van een wereld waarin verkrachters worden gestraft. Waarbij gevaarlijke individuen uit de maatschappij worden gehaald zodat er meer leed kan worden bespaard.

Ik droom van een wereld waarin we ons veilig kunnen voelen.

Want als we niet meer kunnen dromen, hebben we niets meer.

Dus ik droom …

En ik neem mijn kleintjes nog eens extra vast, en denk aan al die ouders, familieleden en vrienden die niet langer kunnen dromen.

Rust zacht, Julie ❤