Mijn man is een nieuwe man, zoals dat dan heet. Hij kookt graag (en lekker!), is een aanwezige papa en deinst er niet voor terug om een pamper te verversen of spontaan de stofzuiger boven te halen. Slingers en confetti, hiep hiep hoera en een klein vreugdedansje, wat ben ik toch een bofkont!
Ja, ik ben een bofkont. In vergelijking met veel andere gezinnen heb ik alle reden tot feesten. Mijn man is de beste papa voor onze kindjes die ik me kan inbeelden, en dan nog een die regelmatig een handje toesteekt in het huishouden. Maar bij dat laatste wringt voor mij eigenlijk een beetje het schoentje.
Moeten we de loftrompet bovenhalen als mannen een handje toesteken? De term een handje toesteken impliceert op zichzelf al dat het huishouden de taak van de vrouw is, en dat zij al blij mag zijn dat haar man ook iets doet. Hij helpt haar een handje, en zij mag, wat zeg ik, moet blij zijn omdat haar taken verlicht worden.
Nee toch? Als een vrouw de was doet, is de man dan blij omdat ze hem een handje helpt? In de 21ste eeuw kunnen we toch verwachten dat man en vrouw gewoon elk hun deel doen, en dat dat de normaalste zaak van de wereld is? Wat mij betreft zitten wij dus in een alledaagse situatie, waarbij we allebei evenveel of eerder even weinig slingers en confetti verdienen. Uiteindelijk doen we maar gewoon elk ons deel van het huishouden, punt.
Toch blijft het grappig hoe mannen steevast een schouderklopje verwachten “omdat ze spontaan de vaatwas geleegd hebben”. Worden vrouwen bedolven onder de complimenten omdat ze de boodschappen of de was gedaan hebben dan?
Nog grappiger wordt het als ik papa’s hoor verkondigen “dat ze die avond moeten babysitten”. Hoezo, babysitten? Voor je eigen kinderen zorgen, bedoel je allicht. Of zijn wij mama’s eigenlijk ook veredelde babysits?
Los daarvan is er toch iets wat me telkens weer opvalt. Hoezeer een man ook zijn steentje bijdraagt, papa en mama, dat betekent toch niet helemaal hetzelfde.
Vakantieplanningen opstellen? Dat is volledig mijn taak. Ik mag al blij zijn dat hij op de juiste dagen zijn verlof heeft aangevraagd, bij wijze van spreken. Wie wanneer door wie wordt opgevangen, daar hoeft mijn wederhelft geen seconde van wakker te liggen.
Moeten er verse reservekleertjes mee naar school? Als ik ze niet klaar leg, dan heeft vaderlief ze niet mee. Kans is trouwens groot dat hij er zelfs dan nog eerder over valt dan ze effectief mee te nemen, maar ik weet dat dat niet uit slechte wil is ;-).
Is er een kindje ziek, dan zal mijn man er niet eens aan dénken om de school te verwittigen.
Moet de papa hen ’s morgens alleen klaarmaken voor school, dan moeten de kleertjes mooi klaarliggen, of ik haal ze ’s avonds in de gekste combinaties van school. En eigenlijk leg ik er dan best ook nog een handleiding bij, of het kan al eens gebeuren dat ze die longsleeve plots bóven hun hemd dragen. Wie weet wordt het nog een trend :-).
De sociale agenda beheren, zorgen dat we alles bij hebben als we op uitstap gaan, de koffers maken als we op reis gaan, weekmenu’s opstellen, en zo kan ik nog wel even doorgaan: da’s allemaal de taak van mama.
Eigenlijk komt het er dus op neer dat de huishoudelijke taken verdeeld worden, maar dat moeder de vrouw toch de manager blijft in het huishouden. Of is dat alleen bij ons zo?
Maar hey, wij vrouwen hebben speciale superpowers en kunnen keigoed multitasken. Als we dat tikkeltje extra stress hier of daar niet meerekenen, dan komt het dus uiteindelijk allemaal wel goed ;-).
MAMoiselle Blogt 