Ik ben ondertussen een dikke week weer aan het werk. En ik overdrijf niet als ik zeg dat het deeltijds werken ongelooflijk goed meevalt. Het doet deugd om weer onder de mensen te komen, mijn hoofd te breken over iets en geconcentreerd bezig te zijn. Een voldaan gevoel te hebben over het werk dat gedaan is, maar ook omdat het huis opgeruimd en proper is, de kasten vol zijn, de wasmanden leeg (nee, dat laatste is niet waar, en dat zal de komende 20 jaar ook wel een utopie blijven, maar ze puilen toch niet meer uit 🙂 ), er tijd overblijft voor de kindjes, de man, en mezelf, … Het zorgt voor een grote rust in mijn hoofd, het feit dat ik effectief tijd heb voor (bijna) alles wat ik wil doen.
Ik prijs mezelf gelukkig. Ik heb de allerliefste, allermooiste en allerleukste zoontjes ter wereld (enige zin voor overdrijving is mij compleet vreemd 😉 ), een geweldige vent, de beste vrienden en familie, een huis waarin ik graag woon, een boeiende job, een goed evenwicht tussen werk en gezin, … Wat zou een mens nog meer kunnen willen? (Ok, een winnend Win for life-ticket zou welkom zijn, maar je kan niet alles willen zeker? 😉 ).
We staan er veel te weinig bij stil, hoezeer we het getroffen hebben. Toen ik gisteren naar “Via Annemie” keek, brak mijn hart. Kinderen, de leeftijd van mijn eigen kinderen, die moeten overleven op 1 maaltijd per dag, als ze geluk hebben. Die stokslagen krijgen, in de gevangenis zitten omdat ze op straat leven, zonder mama, papa, broers of zussen in de buurt. Wat hebben die kinderen in godsnaam misdaan, dat ze zo’n leven voorgeschoteld krijgen? Om te huilen vind ik dat, hartverscheurend. Ook tijdens onze reizen, en dan vooral in Bolivia, heb ik vaak gedacht hoe verdomd blij we mogen zijn, dat ons wiegje toevallig in België stond. Daar even bij stilstaan helpt wel om te relativeren. Daarom hebben we ondertussen ook een Plan-kindje “geadopteerd”. Jammer dat veel mensen niet lijken te beseffen in welke luxe-positie wij hier zitten, en dat België echt zo slecht niet is.
Maar naast al dat grote geluk, dat we vaak veel te vanzelfsprekend lijken te vinden, zijn het vaak ook kleine dingetjes die zorgen voor wat extra glans, een gouden randje aan het leven van elke dag. In navolging van 100 happy days probeerde ik de voorbije weken even stil te staan bij al die “kleine gelukjes”, kwestie van oog te hebben voor al dat schoons rondom ons. Hierbij een deeltje van de lange lijst 🙂
* Een gestolen halfuurtje met de zon op mijn snoet. Een vaasje met tulpen in huis. Langere dagen, meer licht. Ofwel kort en bondig: de lente! Want geef toe, van zon word je toch vanzelf blij, en je krijgt er tonnen energie van.
* Mijn eerste, wankele stapjes naar een sociaal leven. Met de eerste mojito en het eerste glaasje wijn. Ik heb verder geen alcoholprobleem, dankjewel, maar na zowat anderhalf jaar droog te staan hebben die eerste glaasjes me toch geweldig gesmaakt. En die wankele stapjes, dat lag waarschijnlijk aan die hoge hakken die ik niet meer gewoon was. 🙂
* Wat ons meteen bij het volgende brengt: het feit dat ik weer tijd en goesting heb om niet alleen mama maar ook vrouw te zijn. Welkom terug, hoge hakken, make-up, nagellakjes, oorringen, kleedjes en rokjes! Blij jullie terug te verwelkomen. So long, comfy homewear!
* De langverwachte brief van de belastingen in de brievenbus, altijd leuk. Als het bedrag vermeld in jouw voordeel is, tenminste.
* De offertes die we momenteel opvragen om onze oprit en voortuin aan te leggen. Nee, niet de bedragen daarop (we weten meteen waarvoor we bovengenoemde centjes kunnen gebruiken…), maar wel het feit dat we kunnen brainstormen over hoe en wat, dat we weer een stapje dichter bij een afgewerkt huis komen, dat het meer en meer ons droomhuis wordt. En het feit dat het bijna gedaan is met de puinhoop die nu onze voortuin moet voorstellen.
* De geweldige momenten met de twee kindjes. Zoals die keer dat ik de jongste na zijn dutje uit zijn bed haalde, en de oudste stiekem mee naar boven kwam en zich in ons bed nestelde. En we daarna gezellig met zijn drietjes even in dat grote bed lagen. Of toen de jongste weer zijn stem aan het ontdekken was en volop geluidjes oefende, die de oudste daarna imiteerde, wat op zijn beurt veel gegiechel van de jongste uitlokte. En ik zat erbij en keek ernaar. En voelde me gezegend. Simpel geluk.
* Mijn oudste die met een ondeugend gezicht en vol overtuiging “Aa lovve joe!” roept. Te schattig.
* Mijn jongste die me op zijn fantastische lach trakteert.
* Een onverwachts en keilief kaartje van een vriendin, die me tot tranen toe ontroerde.
* Het feit dat ik weer ben beginnen sporten, en het nog leuk vind ook. Start to run, les 9. Bedankt voor de steun Evy! En bedankt zon, want ook lopen is leuker in de lente.
* Mijn dag wellness die me ontzettend deugd heeft gedaan. Genieten tot in mijn kleine teen, heerlijk.
* Het idee dat ik deze zomer tante word (al weet ik niet of dat onder de categorie “kleine gelukjes” valt, maar dat zijn details). Nog een kleintje om te vertroetelen en lief te hebben, joepie!
Je ziet het, ik ben een gelukkig mens. En, wat waren jouw kleine gelukjes de voorbije week?
Om af te sluiten een ideetje om positief in het leven te staan: If at night you cannot sleep, count your blessings instead of sheep. 😉
MAMoiselle Blogt 