Tag: geluk

Leve de vakantie!

Vakantie is leven zonder klok. Opstaan wanneer je wakker bent (of wanneer de kindjes wakker zijn), eten wanneer je honger hebt, en bedtijd wanneer het uitkomt. Geen race tegen de klok maar rust, relaxen en leuke dingen doen. Vakantie betekent dat zelfs de jongens uitslapen, vaak zelfs tot 9u! (Vorig jaar was dat nog maar een vage droom, dus nu hebben we er extra van genoten 😎) Chill!

Vakantie is heel hard genieten van tijd met elkaar. Tijd om samen te ontbijten, om te babbelen met elkaar, om leuke dingen te doen. Tijd om te reizen, om uitstapjes te maken en om te luisteren naar elkaar. (En soms ook tijd om ruzie te maken met elkaar, om de zeurpietjes, verwende nestjes of peuterpubertjes uit te hangen en om vervelend te doen, maar ssssst, dat heb je niet van mij!) Na ruim drie weken wordt het afkicken van al die kwali-tijd. Het kan zo’n deugd doen om gezinsvitamientjes bij te tanken, voor alle partijen!

Vakantie is op reis gaan. Het is de grens oversteken en aankondigen dat we in Frankrijk zijn, om vervolgens de jongste tien keer te horen zeggen “Maar mama, ik zie Frankrijk helemaal niet?!” 😜
Het is nieuwe plaatsen ontdekken, het is verwonderd zijn over prachtige natuur, pittoreske dorpjes en prachtige steden. Het is puffen van de warmte, plonzen in het zwembad of in een riviertje. Vakantie is die verwondering kunnen delen met elkaar, want dat maakt het allemaal nog veel mooier. ❤

Vakantie is lekker eten. Genieten van een dagelijks aperitiefje met een heerlijk fris wijntje. Het is vingers en duimen aflikken bij plaatselijke lekkernijen. (Waarom heb ik trouwens die lekkere tapenade niet meegenomen naar huis, verdorie toch!) Vakantie betekent ijsjes eten voor de kindjes, bijna elke dag. En een fruitsapje drinken of frietjes eten, veel vaker dan thuis. Ach ja, het is vakantie, dan zijn we wat minder streng!

Vakantie is de geur van lavendel. (Hoera, die heb ik stiekem wel in mijn valies gesmokkeld. Hoera voor de geur van lavendel en de geur van vakantie in heel het huis!)

Vakantie is thuiskomen van reis en uitstapjes doen met het gezin. Plopsaland, Planckendael, maar ook gewoon gaan fietsen en even rondwandelen in de stad. En een poging doen om naar de Zandsculpturen te gaan, maar terug huiswaarts keren wegens een uur later nog geen parking gevonden…

Vakantie is eventjes de tijd stopzetten. Eventjes weg van het jachtige leven en tijd om in slow motion te leven. Héérlijk!

Mag de vakantie nog even blijven duren, pretty please?
(Ik ben vandaag opnieuw beginnen werken, en boy, wat hou ik toch van mijn job! Maar dat leven in slow motion en zonder horloge, het zou ook wel wennen 😉)

 

LorePlaats een reactie

Kwestie van perspectief

Dat het een van de schoonste periodes van je leven is, als dertiger. Zeggen ze. Dat zeggen ze overigens ook wel eens van je studententijd. En achteraf gezien ga ik volmondig akkoord met die laatste uitspraak. Je bent jong en vrij, onschuldig en naïef, en hebt weinig verantwoordelijkheden. Zolang je erdoor bent op het einde van het jaar, is iedereen blij. Je hebt massa’s sociale contacten, vrijheid alom en niets moet, alles mag. Niet slecht!

Als je me 15 jaar geleden echter gevraagd had of dit nu de mooiste tijd van mijn leven was, had ik je waarschijnlijk aangekeken alsof je gek was. Zeker in deze periode van het jaar. Blokken tot je erbij neervalt, een thesis die tussendoor ook nog moet geschreven worden. Financieel aan de grond zitten (of het scheelt niet veel). Onzeker over waar je de volgende jaren terecht zal komen. Niet meteen het idee dat ik toen had van de schoonsten tijd van mijn leven.

Zo zie je maar… Als dertiger is het leven vooral vermoeiend. Er is zo weinig tijd, en er moet zoveel gebeuren. Kleine kindjes, die alle aandacht opeisen. Die je achtervolgen tot op het toilet, zodat er geen minuutje voor jezelf overblijft. Een huishouden dat ontploft is, omdat die kleine kindjes een meester zijn in het vuilmaken van … eh … alles. Een carrière die nú moet opgebouwd worden.  Terwijl je vooral snakt naar meer slaap moet je jezelf bewijzen, deadlines en targets halen en tonen wat je waard bent. (Zware) leningen die moeten afbetaald worden. Dure crèches die moeten betaald worden. Huizen die moeten gerenoveerd of afgewerkt worden. Het moet allemaal in deze periode gebeuren: gezin, carrière, huis … Alles wordt nu opgebouwd. En dus is het continu balanceren om alles en iedereen gelukkig te houden. Het water staat je meer dan eens aan de lippen, zowel op financieel vlak als qua energiepeil. Niet meteen het idee dat ik heb van de schoonsten tijd van mijn leven. 😉

Maar als we over tien jaar op deze periode zullen terugkijken, dan ben ik er zeker van dat we ons met veel nostalgie en heimwee zullen herinneren hoe wonderlijk het was om zwanger te zijn en leven te schenken aan een klein wondertje. Hoe heerlijk het was dat die kleine kindjes ons de hele dag door kwamen knuffelen, en op onze schoot in slaap vielen. Hoe zalig het was om op handen te worden gedragen door hen, en hun grote held te zijn. Hoe groot hun liefde voor ons was, en hoe ze ons en onze meningen niet in vraag stelden. Nooit. Hoe pietluttig onze problemen waren. Hoe we misschien niet veel slaap kregen, maar dat we tenminste niet moesten wakker liggen over verkeerde vrienden, drugs, pesten of levensbepalende studiekeuzes. Hoe fantastisch het was om met eigen ogen te zien hoe een klein hulpeloos wezentje razendsnel uitgroeide tot een zelfstandig kind. Hoe ons hart vaak barstte van trots over letterlijk elke nieuwe stap en elke nieuwe fase. Hoe we niet veel tijd hadden voor onze partner, maar hoe de liefde toch anders werd, intenser. Hoe we een nieuw aspect ontdekten aan onze partner, als we zagen wat voor een fantastische vader of moeder die bleek te zijn. Hoe we nog jong en fit waren, maar hoe we tegelijk toch al wat levenservaring en wijsheid hadden opgedaan. Hoe we een pak zelfverzekerder in onze schoenen stonden dan 10 jaar eerder. Hoe we een liefde ontdekten die alles oversteeg, een onvoorwaardelijke liefde voor onze kinderen.

En dan zullen we allicht volmondig bevestigen dat het eigenlijk toch echt de schoonsten tijd van ons leven was, als dertiger. Kwestie van perspectief. Misschien moeten we geen 10 jaar wachten om het zo te bekijken. En keihard genieten zoveel we kunnen. (In die 10 seconden die overblijven per dag bijvoorbeeld 😉 )

LorePlaats een reactie

Zou hij het weten?

Mama worden, het doet iets met een mens. Niet alleen begin je jezelf constant in vraag te stellen, je begint je ook de vreemdste dingen af te vragen. Wanneer ik naar een van mijn kindjes kijk, dan schieten me soms allerlei overpeinzingen door het hoofd.

Zoals:

Als ik mijn geduld verlies en uitvlieg tegen mijn zoon, zou hij dan weten dat ik er 2 minuten later al spijt van heb? Dat ik me schuldig voel, en oprecht wou dat ik meer geduld had?

Zou hij weten dat ik elke avond nog eens aan zijn bedje sta, en met verliefde blik naar zijn slapende lijfje sta te kijken? Zou hij weten dat ik zijn dekentje dan nog eens herschik, zodat hij het zeker niet koud zou krijgen? En dat ik soms heimelijk moet lachen, omdat ik hem weer in een vreemde houding aantref – met zijn hoofd op het nachtkastje bijvoorbeeld, of met zijn beentjes opgetrokken en zijn poep in de lucht. 

Zou hij weten dat ik zelf soms ook liever met hem zou meespelen dan weer te moeten staan strijken of was op te plooien? En zou hij weten dat ik er meestal heel erg van geniet om samen met hem te spelen of boekjes te lezen, maar dat ik soms ook liever op mijn gemak in de zetel zou willen zitten? 

Zou hij weten hoe vermoeiend hij soms kan zijn? Met zijn snaveltje dat geen seconde stilstaat, zijn energie waarmee hij rond dribbelt, zijn 1001 vragen, de strijd om alles en om niets de hele dag door. Zou hij weten dat dat allemaal heel erg leuk is, maar ook dodelijk vermoeiend?

Zou hij weten dat mama en papa ook slapen ’s nachts, en dat we niet gewoon zitten te wachten tot hij wakker is?

Zou hij beseffen dat ik als mama veel dingen tegen mijn zin moet doen, voor zijn eigen bestwil? Dat ik dat maskertje van de aërosol echt niet op zijn snoet zet om hem te pesten, maar omdat dat nu eenmaal moet voor zijn gezondheid? Dat hij zijn tanden elke dag moet poetsen omdat dat nodig is, en niet omdat ik hem wil ambeteren? Dat het uit bezorgdheid is omdat hij zou vallen dat ik hem voor de honderdste keer zeg dat hij niet in de zetel mag springen, en niet om vervelend te doen?

Zou hij ons echt geloven, als we zeggen dat hij nu niet naar Plop kan kijken op televisie, omdat die nu ook moet gaan slapen? Zou hij ons geloven als we zeggen dat het nochtans een Bumba-burger is, wanneer hij zijn vleesje niet lekker vindt? Zou hij ons geloven als we zeggen dat hij goed zijn tanden moet poetsen, omdat er anders allerlei diertjes in zijn mond achterblijven, en dat we hier nog een eekhoorn zien, en daar een kangoeroe? 

Zou hij beseffen hoezeer mijn geduld soms op de proef wordt gesteld? Zoals ’s morgens, wanneer zijn boterham eerst in kleine stukjes moet, waarna hij heel boos wordt omdat we die stukjes niet weer aan elkaar kunnen plakken. Of zoals wanneer hij maar niet wil luisteren en ons staat uit te dagen, zou hij beseffen dat we dan echt tot tien moeten tellen om rustig te blijven?

Zou hij weten dat ik soms heel hard op mijn tong moet bijten om niet te lachen en om boos te kunnen kijken, als hij iets ondeugends heeft gedaan? Dat ik me soms moet omdraaien als papa hem een uitbrander geeft, omdat ik het stiekem wel grappig vind wat hij heeft uitgespookt?

Zou hij weten hoe grappig ik sommige van zijn uitspraken vind? Ik probeer ook dan mijn lach in te houden, want ik zou niet willen dat hij denkt dat ik hem uitlach, maar het is moeilijk om een poker-face op te zetten als hij spreekt over het flapond of over zo’n vogel, een takoen. 

Zou hij het in mijn ogen zien, dat ik soms smelt, en hem bijna zou opeten in al zijn schattigheid? Zoals wanneer ik zijn mutsje opzet, dat heerlijke drakenmutsje dat net iets te groot is, en dat vijf minuten later lichtjes over zijn oogjes valt waardoor hij er wat hulpeloos bij zit. 

Zou hij weten hoe trots ik op hem ben? Wellicht wel, aangezien ik het hem vaak genoeg vertel. Maar zou hij het ten volle beseffen, dat mijn hart soms overloopt en bijna ontploft als ik naar hem kijk, dat ik zo verschrikkelijk trots ben op wie hij is en wat hij doet?

Zou hij weten dat mijn liefde voor hem alles overstijgt? Dat mijn dag begint en eindigt met de gedachte aan hem? Dat alles wat ik doe, geïnspireerd wordt door die liefde? Dat hij me vleugels geeft, dat ik veel sterker in mijn schoenen sta sinds hij er is? 

Zou hij weten dat ik voor hem door het vuur ga? 

Waarschijnlijk weten mijn zoontjes sommige van die dingen wel, maar beseffen ze geen enkel puntje voor de volle 100%. Ach ja,  dat deden wij indertijd ook niet. Misschien komt dat nog, over een jaar of 20-30, als ze zelf aan de andere kant staan 🙂

Lore2 reacties
Blog op WordPress.com.