Tag: geluk

Mama worden, het doet iets met een mens. Niet alleen begin je jezelf constant in vraag te stellen, je begint je ook de vreemdste dingen af te vragen. Wanneer ik naar een van mijn kindjes kijk, dan schieten me soms allerlei overpeinzingen door het hoofd.

Zoals:

Als ik mijn geduld verlies en uitvlieg tegen mijn zoon, zou hij dan weten dat ik er 2 minuten later al spijt van heb? Dat ik me schuldig voel, en oprecht wou dat ik meer geduld had?

Zou hij weten dat ik elke avond nog eens aan zijn bedje sta, en met verliefde blik naar zijn slapende lijfje sta te kijken? Zou hij weten dat ik zijn dekentje dan nog eens herschik, zodat hij het zeker niet koud zou krijgen? En dat ik soms heimelijk moet lachen, omdat ik hem weer in een vreemde houding aantref – met zijn hoofd op het nachtkastje bijvoorbeeld, of met zijn beentjes opgetrokken en zijn poep in de lucht. 

Zou hij weten dat ik zelf soms ook liever met hem zou meespelen dan weer te moeten staan strijken of was op te plooien? En zou hij weten dat ik er meestal heel erg van geniet om samen met hem te spelen of boekjes te lezen, maar dat ik soms ook liever op mijn gemak in de zetel zou willen zitten? 

Zou hij weten hoe vermoeiend hij soms kan zijn? Met zijn snaveltje dat geen seconde stilstaat, zijn energie waarmee hij rond dribbelt, zijn 1001 vragen, de strijd om alles en om niets de hele dag door. Zou hij weten dat dat allemaal heel erg leuk is, maar ook dodelijk vermoeiend?

Zou hij weten dat mama en papa ook slapen ’s nachts, en dat we niet gewoon zitten te wachten tot hij wakker is?

Zou hij beseffen dat ik als mama veel dingen tegen mijn zin moet doen, voor zijn eigen bestwil? Dat ik dat maskertje van de aërosol echt niet op zijn snoet zet om hem te pesten, maar omdat dat nu eenmaal moet voor zijn gezondheid? Dat hij zijn tanden elke dag moet poetsen omdat dat nodig is, en niet omdat ik hem wil ambeteren? Dat het uit bezorgdheid is omdat hij zou vallen dat ik hem voor de honderdste keer zeg dat hij niet in de zetel mag springen, en niet om vervelend te doen?

Zou hij ons echt geloven, als we zeggen dat hij nu niet naar Plop kan kijken op televisie, omdat die nu ook moet gaan slapen? Zou hij ons geloven als we zeggen dat het nochtans een Bumba-burger is, wanneer hij zijn vleesje niet lekker vindt? Zou hij ons geloven als we zeggen dat hij goed zijn tanden moet poetsen, omdat er anders allerlei diertjes in zijn mond achterblijven, en dat we hier nog een eekhoorn zien, en daar een kangoeroe? 

Zou hij beseffen hoezeer mijn geduld soms op de proef wordt gesteld? Zoals ’s morgens, wanneer zijn boterham eerst in kleine stukjes moet, waarna hij heel boos wordt omdat we die stukjes niet weer aan elkaar kunnen plakken. Of zoals wanneer hij maar niet wil luisteren en ons staat uit te dagen, zou hij beseffen dat we dan echt tot tien moeten tellen om rustig te blijven?

Zou hij weten dat ik soms heel hard op mijn tong moet bijten om niet te lachen en om boos te kunnen kijken, als hij iets ondeugends heeft gedaan? Dat ik me soms moet omdraaien als papa hem een uitbrander geeft, omdat ik het stiekem wel grappig vind wat hij heeft uitgespookt?

Zou hij weten hoe grappig ik sommige van zijn uitspraken vind? Ik probeer ook dan mijn lach in te houden, want ik zou niet willen dat hij denkt dat ik hem uitlach, maar het is moeilijk om een poker-face op te zetten als hij spreekt over het flapond of over zo’n vogel, een takoen. 

Zou hij het in mijn ogen zien, dat ik soms smelt, en hem bijna zou opeten in al zijn schattigheid? Zoals wanneer ik zijn mutsje opzet, dat heerlijke drakenmutsje dat net iets te groot is, en dat vijf minuten later lichtjes over zijn oogjes valt waardoor hij er wat hulpeloos bij zit. 

Zou hij weten hoe trots ik op hem ben? Wellicht wel, aangezien ik het hem vaak genoeg vertel. Maar zou hij het ten volle beseffen, dat mijn hart soms overloopt en bijna ontploft als ik naar hem kijk, dat ik zo verschrikkelijk trots ben op wie hij is en wat hij doet?

Zou hij weten dat mijn liefde voor hem alles overstijgt? Dat mijn dag begint en eindigt met de gedachte aan hem? Dat alles wat ik doe, geïnspireerd wordt door die liefde? Dat hij me vleugels geeft, dat ik veel sterker in mijn schoenen sta sinds hij er is? 

Zou hij weten dat ik voor hem door het vuur ga? 

Waarschijnlijk weten mijn zoontjes sommige van die dingen wel, maar beseffen ze geen enkel puntje voor de volle 100%. Ach ja,  dat deden wij indertijd ook niet. Misschien komt dat nog, over een jaar of 20-30, als ze zelf aan de andere kant staan 🙂