Ik moet daar eerlijk in zijn, ik ben een feministe. Zo, het hoge woord is eruit. Ik weet trouwens niet wanneer dat woord een negatieve bijklank heeft gekregen – nee, ik sta niet te dansen rond het kampvuur waarin ik ritueel mijn bh’s verbrand terwijl ik vrolijk vlechtjes in mijn okselhaar leg. Jammer dat mensen automatisch dergelijke connotaties maken.
Feminisme strijdt voor gelijkwaardigheid tussen man en vrouw. Niet meer en niet minder. Dat geldt trouwens in twee richtingen. Toen ik mijn eerste date had met mijn man, wou hij de rekening van het restaurant betalen. Dat feestje ging mooi niet door, de rekening werd in twee gedeeld. Je kan bezwaarlijk beweren feministe te zijn, om vervolgens wat met je wimpers te knipperen en je een hele avond te laten trakteren, toch?
Maar toch, het is onbegrijpelijk dat er op de dag van vandaag een loonkloof bestaat tussen man en vrouw. En dan heb ik het niet over een verschil van loon tussen een mannelijke CEO en een vrouwelijke verkoopster; je kan nu eenmaal geen appelen met peren vergelijken. Als een man en een vrouw met gelijkwaardige achtergrond een gelijkwaardige functie uitoefenen, dan is het niet meer dan normaal dat ze daar een gelijk loon voor krijgen.
En hoe komt het dat het merendeel van de CEO’s nog steeds mannen is? Dat er slechts een handjevol vrouwen in de raden van bestuur van de grote bedrijven zetelen? Hoe komt het dat als een vrouw het wél zo ver schopt, ze keer op keer moet uitleggen hoe ze werk en gezin kan combineren, terwijl daar bij een man geen haan naar kraait?
Hoe komt het dat vrouwen anno 2016 nog steeds moeten opboksen tegen honderden vooroordelen? Gaat ze voluit voor haar carrière, ze zal wel een bitch zijn. Besteedt ze veel aandacht aan haar uiterlijk, dan zal het wel een slet zijn. Besteedt ze geen aandacht aan haar uiterlijk, dan is het een slons. Allemaal vooroordelen waar geen man ooit tegenaan loopt.
Maar hetzelfde geldt in de omgekeerde richting. Hoe komt het dat het in veel bedrijven nog steeds not done is voor een man om ouderschapsverlof op te nemen? Hoe komt het dat een huisman nog steeds de uitzondering op de regel is? Dat een mama sowieso bevoordeeld wordt in de strijd om de voogdij?
We kunnen alleen maar hopen dat we de maatschappij van binnenuit kunnen laten evolueren, naar een maatschappij waarbij man en vrouw gelijkwaardig zijn. Stap per stap. En dat begint al thuis. Door onze dochters op te voeden als zelfstandige, onafhankelijke vrouwen. Door onze zonen respect mee te geven voor het andere geslacht. Zodat de volgende generatie het vanzelfsprekend vindt, dat mannen én vrouwen aan de macht zijn. Dat ze evenveel verdienen. Dat ze evenveel rechten hebben.
En niet in het minste begint het door het goeie voorbeeld te geven. Als onze zonen en dochters zien dat mama ook probleemloos een kast van Ikea in elkaar kan vijzen of de vuilnis kan buiten zetten; en dat papa zijn hand er niet voor omdraait om te strijken of pampers te verversen, dan zijn we al een hele stap verder in het doorbreken van de klassieke rollenpatronen. Als ik hoor dat een man om 21h ’s avonds aan zijn vrouw vraagt “of zijn hemd voor morgen wel gestreken is”, dan verslik ik me bijna. Serieus?
Het heeft niet veel zin om allerlei feministische praat op te hangen, als we thuis niet het goeie voorbeeld kunnen geven, toch ;-).
