Tag: geduld

Meneertje chagrijn

Eerlijk? Ik was het helemaal vergeten. Of misschien had ik het gewoon vakkundig verdrongen. In elk geval, ik wist het niet meer. Hoe nukkig peutertjes van dik anderhalf soms door het leven gaan. Hoe die pruillip maar al te vaak wordt boven gehaald, en hoe het woordje NEE hun woordenschat overschaduwt.

Het is er eentje met karakter, zoals ze dat dan zo mooi zeggen, ons eigen peutertje van dik anderhalf. Eentje met een eigen willetje. Wat er dus op neerkomt dat hij boos wordt zodra er iets tegen dat beruchte willetje in verloopt. Dan smijt hij zich theatraal op de grond, of draait hij zich koppig weg en roept hij nee. Het begint van ’s morgens vroeg, wanneer hij boos zijn tut uit bed gooit, en het daarna op een krijsen zet omdat hij zijn tut terug wil. En het duurt tot ’s avonds, wanneer hij zijn fles melk tegen de grond keilt als hij er genoeg van heeft.  En tussendoor deelt broer ook wel eens in de klappen, omdat hij te dicht in zijn buurt komt naar zijn goesting.

Anderzijds kan hij met zijn sterke wil ook verdraaid goed duidelijk maken wát hij precies wil, zonder dat hij over een uitgebreide woordenschat beschikt. Als hij honger heeft, neemt hij zijn slabbetje en gaat hij aan zijn stoel staan. Slim gezien, als je’t mij vraagt. Of als de koelkast opengaat, duikt hij op uit het niets en grist hij er zijn favoriete yoghurtje uit. Duidelijke communicatie, best handig.

Ondertussen zijn er ook een paar extra tandjes aan het doorkomen, wat zorgt voor slechtere nachten. Wat er op zijn beurt dan weer voor zorgt dat hij nog meer verandert in meneertje chagrijn. (En misschien zorgt dat er ook wel voor dat ík stiekem verander in mevrouwtje chagrijn, maar ssssst, vertel dat laatste vooral niet door! 😉 )

Maar soms … is hij ook gewoon om op te eten. Wanneer hij zijn mutsje op zijn hoofd heeft en een brede smile op zijn gezicht (tussen de kwade buien door dan 😉). Wanneer hij zijn mollige armpjes naar me uitsteekt en rond mijn nek slaat. Wanneer hij honderden keren oefent op het woordje MA-MA. Wanneer hij de tijd van zijn leven heeft op de kermis. Wanneer hij samen met zijn broer speelt en al lachend achter autootjes loopt of van de glijbaan glijdt. Wanneer hij ’s avonds in zijn bedje kiekeboe speelt onder zijn dekentje en het uitschatert van plezier. Wanneer ik ervan versteld sta hoe snel hij vooruitgaat, omdat hij al vlotjes met steekparels overweg kan bijvoorbeeld, of omdat hij enthousiast zit te stempelen of te tekenen.

En dan zijn die nukkige buien snel weer vergeten. Al moet ie nu ook niet overdrijven 😉

LorePlaats een reactie

Ze zijn zo lief meneer

Soms kunnen die kleine monstertjes (of moet ik zeggen fuckertjes? 😉) het echt wel uithangen.
Ik heb de indruk dat het altijd in periodes verloopt. De ene periode heb je een engeltje in huis, dat lief is, en beleefd. Een flinke kleuter die goed eet, en enthousiast speelt. Een toffe kerel, die luistert, en honderduit vertelt over zijn dag. Een braaf mannetje, op wie je trots bent, en met wie je overal kan komen. Een schattige kabouter, over wie je niets dan complimenten krijgt, net omdat hij zo schattig en lief is. Je hart zwelt van liefde en trots, en je kan er met je verstand niet bij dat je zoiets geweldigs hebt voortgebracht.
En dan plots, zonder enige aankondiging, zwelt er onheilspellende filmmuziek aan, en verschijnt er een dreigende schaduw over je huis. En dan verandert dat (b)engeltje in een duiveltje.

Dat duiveltje schijnt zijn oortjes te zijn verloren onderweg. Luisteren zit er niet meer in. Beleefdheid, dat is een onbekend begrip geworden. Mooi spelen? Broertje pesten, met speelgoed gooien of als een ongeleid projectiel in het rond springen, dat is veel leuker mama!
Bij alles wat je hem voorschotelt, klinkt het beslist: “Nee! Dat wil ik niet!” En bij alles wat je hem NIET voorschotelt klinkt het beslist: “Mamaaaaa! Ik wil WEL een snoepje/koekje/fruitsapje/chocolaatje/…”
De kleren die je had klaar gelegd worden sowieso afgekeurd. Liefst van al wil hij in zijn verkleedpakje als leeuw naar school. Of als Bumba, of als Minion.
En ook al leg je de cd op die hij wil horen, je laat gegarandeerd het verkeerde liedje horen. “Neeeeeeee!!!”
Dat bengeltje stelt geen vragen, hij stelt alleen eisen. En liefst twintig keer na elkaar.

Als dat duiveltje moe begint te worden, dan is het hek helemaal van de dam. Dan begint hij te hyperen, springt hij in het rond, roept hij (vaak in een zelfverzonnen taal, wat hij zelf hi-la-risch vindt) en gooit hij alles in het rond. Hij slaat, schopt, en als je je kwaad maakt, dan lacht hij je uit.
Wat je hem ook zegt of vraagt, zijn antwoord begint altijd met “ja, maar….!”
Je wordt wanhopig, en je kan er met je verstand niet bij dat je zoiets hebt voortgebracht. Dat moet ie van zijn papa hebben 😛

En net wanneer je denkt dat je een klein monstertje op de wereld hebt gezet, en dat je opvoeding jammerlijk heeft gefaald. Net als je je afvraagt waar je de mist bent in gegaan en waar het is fout gelopen. Net als je een permanente tuut in je oor begint te horen, als gevolg van het gejengel en het geroep. Net dan verschijnt er onder die wolfskleren een lief klein schaapje. Een schaapje dat je komt knuffelen, of dat een beetje bang is in het donker; een schaapje dat liefjes zucht dat het zo’n mooie dag was vandaag. Een schaapje dat zijn broer een zoentje geeft en je spontaan komt helpen.

En dan kan je niet anders dan hem stante pede al zijn gezaag en gejengel te vergeven. Dan wordt alles toegedekt onder de mantel der liefde. En ook al ga je daarna helemaal aan het eind van je Latijn in de zetel zitten met een groot glas wijn om te bekomen, toch heb je het gevoel een beetje te zweven. Want de draak is getemd, de donkere wolken zijn verdreven, en de lieve snoet van je kabouter is terug. En dus sta je even later verliefd aan zijn bedje naar dat slapende lijfje te kijken.
Want ze zijn toch zo lief meneer…

LorePlaats een reactie

Ochtendstond…

In navolging van de campagne #boostyourpositivity wordt er in blogland druk geschreven over hoe de ochtendspits verloopt. En dus smijten we ons ertussen – dat ik een trein achter kom en een weekje later mijn verhaal doe, mag de pret niet bederven.

In het keuzemenu der ochtendspitsen zijn er natuurlijk twee opties: “Voor de ochtendspits tijdens de week, druk 1. Voor de ochtendspits in het weekend, druk 2”.
We beginnen met een doordeweekse ochtend, 7u. De wekker gaat, ik lag nog heerlijk te slapen.
Eh, stop, keerdekiwere! Correctie, onze wekker geniet momenteel van een welverdiende loopbaanonderbreking, en wordt vervangen door twee kindjes die hun taak met verve volbrengen. Ons overslapen zit er bijgevolg niet meer in, wel zo gemakkelijk.

Manlief en ik haasten ons naar de badkamer, waar we onszelf een kwartiertje / halfuurtje de tijd gunnen om onze wallen weg te wassen en ons toonbaar te maken. Als het geluk aan onze kant staat, kunnen we dat doen in alle rust, en krijgen we nog even de tijd om echt wakker te worden. In het andere geval voel ik me opgejaagd omdat er een van de kindjes uit zijn bed wil. En liefst nu. En dat op luide toon kenbaar maakt. Dan haast ik me te pletter, wat dan bijvoorbeeld resulteert in een mascara die in mijn oog belandt, in plaats van op mijn wimpers. Wie ooit beweerde dat ochtendstond goud in de mond heeft, had duidelijk geen kleine kinderen 😉

Als onze gevelwerken erop zitten, is het tijd om de kindjes uit hun bed te halen. Het vervolg van onze ochtendroutine en hoe vlot die verloopt, hangt dan volledig af van het humeur van deze laatstgenoemden. De ene dag worden we vergast op twee big smiles, de andere dag staat hun gezicht op onweer en wordt er vanaf seconde 1 heel wat ongenoegen geuit. In theorie worden de jongens aangekleed, krijgen ze hun melk en hun ontbijt, en poetsen we daarna hun tanden, zodat ze proper, aangekleed en met volle maag naar school of crèche kunnen vertrekken. In de praktijk weerklinkt op die minder vlotte dagen hun ongenoegen, zoals “Ik-wil-melk-en-wel-nu-meteen!” “Mijn melk is te warm!” “Mijn melk is te koud!” “Ik wil geen groene kousen aan! Het is vandaag de gele dag, dan wil ik gele kousen aan!” “Ik wil een snoep als ontbijt!” We proberen rustig te blijven, want alleen kalmte kan ons redden, maar dat lukt de ene keer al vlotter dan de andere keer. En eerlijk is eerlijk, er zijn evenzeer ochtenden waarbij de jongste op tafel trommelt van enthousiasme, en de oudste ons vertelt dat we zijn beste vrienden zijn, en dat hij heel blij is op ons. 

Het is daarna altijd een gehaast om de oudste op tijd af te leveren op school. Hij durft wel eens te treuzelen (understatement), en vermits hij een echte man is, is multi-tasken niet zijn sterkste kant. Bijgevolg fietst hij 2m, wil hij vervolgens een uitgebreid verhaal vertellen, fiets hij daarna weer 5m, zingt dan een liedje, …. Ik probeer geïnteresseerd op alle vragen te antwoorden, terwijl ik hem ondertussen aanmaan om toch maar wat voort te maken 😉
Na een dikke knuffel aan de deur van de klas (want oh wee als hij niet én een knuffel én een zoen én een aai over zijn bol heeft gekregen!) en een korte wandeling terug naar huis, blijven er welgeteld vijf minuten over om opnieuw orde te scheppen in de chaos die is achtergebleven. Oef… de dag kan beginnen, tijd om naar het werk te vertrekken! 

In het weekend ziet het tafereel er uiteraard helemaal anders uit. Die natuurlijke wekkertjes doen ook dan hun werk. In scenario 1 sta ik dan op met de twee bandietjes, en nestelen we ons in de zetel onder een fleece-dekentje, gewapend met flesjes melk en de afstandsbediening. De kindjes kijken even naar televisie, terwijl mama rustig wakker wordt en geniet van de knuffels van haar zonen. Daarna kunnen we op het gemak ontbijten, en is het al bijna tijd voor de ochtenddut van de jongste. En ondertussen is er tijd voor wat quality time met de oudste: dan knutselen we, lezen we een boekje of spelen we een spelletje.
In het tweede scenario ben ik de gelukzak die zich nog even mag omdraaien, terwijl de wederhelft naar beneden trekt met de kroost. Nog zalig wat soezen en bijslapen; de boom in met die ochtendstond! 😉 Want ware liefde is… elkaar een keer per week laten uitslapen! 

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.