Tag: feminisme

#metoo, of hoe er iets grondig fout is met deze macho-cultuur 

Je hebt het waarschijnlijk wel al gemerkt, de voorbije dagen was de hashtag #metoo hotter dan hot op sociale media. In de nasleep van de aanklachten tegen Weinstein in Hollywood staan vrouwen over de hele wereld op om seksueel wangedrag aan te klagen. De ene vrouw na de andere laat weten dat ze ook al eens slachtoffer werd van grensoverschrijdend gedrag.

Als we heel eerlijk zijn, echt verrassend was het niet, alle bagger uit Hollywood die plots kwam bovendrijven. Een wereld vol bloedmooie, jonge meisjes, die er alles (of toch veel) voor overhebben om het te maken. Een wereld vol machtige, geile mannen die daar misbruik van maken. En de doofpot daarna, want “meisje, je wil je carrière toch niet op het spel zetten?”

Toch is Hollywood geen alleenstaand geval. Meer nog, ik vraag me oprecht af of er überhaupt vrouwen zijn die nog níet werden geconfronteerd met grensoverschrijdend gedrag. Want laat ons een kat een kat noemen, er moet echt geen verkrachting of aanranding aan te pas komen vooraleer we van grensoverschrijdend gedrag kunnen spreken. En welke vrouw werd nog nooit geïntimideerd? In het uitgaansleven, op het werk, op straat, … Welke vrouw werd nog nooit (letterlijk of figuurlijk) in het nauw gedreven door een of meerdere mannen?

In het uitgaansleven is het schering en inslag. Baan je je als meisje of vrouw een weg door de menigte in een druk café, dan gebeurt het meer dan eens dat een hand wel heel toevallig net op je kont belandt. Uiteraard is dat dan altijd, al even toevallig, de hand van een mannelijke eigenaar.  Hoe vaak komt een onbekende man niet even gezellig tegen je aan dansen, met zijn “is that a gun or are you just happy to see me” prominent tegen je aangeduwd? Hoe vaak wordt een man niet intimiderend tot zelfs agressief omdat zijn avances niet aanslaan en een vrouw haar nummer niet wil geven?

Op de werkvloer is het schering en inslag. Ik herinner me nog heel goed dat ik eens de bureau van een manager binnenging omdat ik een meeting met hem had. De manager was in gesprek met een collega, die er meteen vandoor ging met een knipoog, “zodat die manager kon doen met mij wat hij wou”, waarop er vrolijke geantwoord werd dat er daarvoor te veel glas en bijgevolg teveel inkijk in zijn bureau was. Ik was 25, hij 60. Ik stond erbij en ik keek ernaar. En ik weet nog hoe een collega mailtjes kreeg van een andere collega over hoe opwindend haar rode rokje wel niet was. Het was een rok tot aan haar knieën, for the record. (Voor de duidelijkheid, ik heb het niet over mijn laatste jobs, voor er misverstanden ontstaan, maar eigenlijk doet dat er niet toe).

Bij pubers is het schering en inslag. Hoeveel meisjes hebben het niet meegemaakt dat haar liefje plots, out of the blue, in haar broek zat, zonder dat ze dat eigenlijk wilde? En hoeveel van hen durfde geen nee zeggen, omdat ze niet de seut wilde uithangen, maar voelde zich achteraf goedkoop? Sinds wanneer is een expliciete neen nodig vooraleer iemand te ver gaat?

Op sociale media is het schering en inslag. De verkrachtingsbedreigingen vliegen er in het rond, de beweringen dat een politica wellicht haar beentjes spreidt voor deze of gene lijken de gewoonste zaak van de wereld.

Op straat is het schering en inslag. Herinner je je nog die reportage in Brussel, over alle bagger die een vrouw over zich heen kreeg op straat?

En zo zijn er nog tal van voorbeelden te geven. Ik heb er de voorbije dagen met verschillende vrouwen over gesproken, en allemaal konden ze meteen verschillende incidenten vertellen. Ik ben er dan ook heilig van overtuigd dat elke vrouw gelijkaardige verhalen kan vertellen … of erger.

Ik weet het, ik geef eigenlijk geen wereldschokkende voorbeelden. En nee, ik ben nooit verkracht of aangerand. Maar ik heb me wel soms geïntimideerd of een beetje vies gevoeld. En is het niet schokkend dat we zulke voorbeelden als normaal beschouwen, dat dit de norm is geworden?

Hoe is het zover kunnen komen? Hoe is onze maatschappij zo’n macho-cultuur geworden? Hoe is er zover kunnen komen dat mannen als Weinstein, Trump of Berlusconi in de hoogste regionen kunnen blijven vertoeven terwijl de hele wereld expliciet of impliciet op de hoogte is van hun wangedrag?

Als we eerlijk zijn, zijn we massaal verantwoordelijk. Want massaal laten we bovenstaande voorbeelden oogluikend gebeuren. Geven we de indruk dat het oké is. “Ach ja, een man en zijn hormonen he”, “Het is toch maar een grapje he, wat een zuurpruim zeg” en “Eigenlijk is er niet écht iets gebeurd, dus ik moet nu ook niet overdrijven zeker?”

En als het écht foutloopt, wijzen we massaal met een beschuldigende vinger naar het slachtoffer. Want ze zal het wel zelf gezocht hebben zeker? Moest ze maar niet alleen op reis gaan. En wie loopt nu alleen rond in die buurt. Trouwens, met die kleren vraagt ze er toch gewoon om!

Of hoe verknipt onze maatschappij is. Want nee, al loopt iemand in haar blote kont over de Markt, dat geeft niemand het recht om haar met één vinger aan te raken. Iemands vrijheid stopt waar het lichaam van een ander begint. Iemands vrijheid stopt wanneer de vrijheid van een ander in gevaar komt. En iemands vrijheid in humor stopt wanneer iemands eigenwaarde in het gedrang komt.

Wordt het niet eens tijd dat we massaal, als vrouwen én mannen, een vuist maken tegen dit soort gedrag? Dat we reageren als we zulke dingen zien gebeuren? Dat we die gore mannen vertellen dat ze wellicht een klein pietje hebben dat ze willen compenseren door zich zo zielig te gedragen?

LorePlaats een reactie

Papa ≠ mama

Mijn man is een nieuwe man, zoals dat dan heet. Hij kookt graag (en lekker!), is een aanwezige papa en deinst er niet voor terug om een pamper te verversen of spontaan de stofzuiger boven te halen. Slingers en confetti, hiep hiep hoera en een klein vreugdedansje, wat ben ik toch een bofkont!

Ja, ik ben een bofkont. In vergelijking met veel andere gezinnen heb ik alle reden tot feesten. Mijn man is de beste papa voor onze kindjes die ik me kan inbeelden, en dan nog een die regelmatig een handje toesteekt in het huishouden. Maar bij dat laatste wringt voor mij eigenlijk een beetje het schoentje.

Moeten we de loftrompet bovenhalen als mannen een handje toesteken? De term een handje toesteken impliceert op zichzelf al dat het huishouden de taak van de vrouw is, en dat zij al blij mag zijn dat haar man ook iets doet. Hij helpt haar een handje, en zij mag, wat zeg ik, moet blij zijn omdat haar taken verlicht worden.

Nee toch? Als een vrouw de was doet, is de man dan blij omdat ze hem een handje helpt? In de 21ste eeuw kunnen we toch verwachten dat man en vrouw gewoon elk hun deel doen, en dat dat de normaalste zaak van de wereld is? Wat mij betreft zitten wij dus in een alledaagse situatie, waarbij we allebei evenveel of eerder even weinig slingers en confetti verdienen. Uiteindelijk doen we maar gewoon elk ons deel van het huishouden, punt.

Toch blijft het grappig hoe mannen steevast een schouderklopje verwachten “omdat ze spontaan de vaatwas geleegd hebben”. Worden vrouwen bedolven onder de complimenten omdat ze de boodschappen of de was gedaan hebben dan?
Nog grappiger wordt het als ik papa’s hoor verkondigen “dat ze die avond moeten babysitten”. Hoezo, babysitten? Voor je eigen kinderen zorgen, bedoel je allicht. Of zijn wij mama’s eigenlijk ook veredelde babysits?

Los daarvan is er toch iets wat me telkens weer opvalt. Hoezeer een man ook zijn steentje bijdraagt, papa en mama, dat betekent toch niet helemaal hetzelfde.

Vakantieplanningen opstellen? Dat is volledig mijn taak. Ik mag al blij zijn dat hij op de juiste dagen zijn verlof heeft aangevraagd, bij wijze van spreken. Wie wanneer door wie wordt opgevangen, daar hoeft mijn wederhelft geen seconde van wakker te liggen.

Moeten er verse reservekleertjes mee naar school? Als ik ze niet klaar leg, dan heeft vaderlief ze niet mee. Kans is trouwens groot dat hij er zelfs dan nog eerder over valt dan ze effectief mee te nemen, maar ik weet dat dat niet uit slechte wil is ;-).

Is er een kindje ziek, dan zal mijn man er niet eens aan dénken om de school te verwittigen.
Moet de papa hen ’s morgens alleen klaarmaken voor school, dan moeten de kleertjes mooi klaarliggen, of ik haal ze ’s avonds in de gekste combinaties van school. En eigenlijk leg ik er dan best ook nog een handleiding bij, of het kan al eens gebeuren dat ze die longsleeve plots bóven hun hemd dragen. Wie weet wordt het nog een trend :-).

De sociale agenda beheren, zorgen dat we alles bij hebben als we op uitstap gaan, de koffers maken als we op reis gaan, weekmenu’s opstellen, en zo kan ik nog wel even doorgaan: da’s allemaal de taak van mama.

Eigenlijk komt het er dus op neer dat de huishoudelijke taken verdeeld worden, maar dat moeder de vrouw toch de manager blijft in het huishouden. Of is dat alleen bij ons zo?

Maar hey, wij vrouwen hebben speciale superpowers en kunnen keigoed multitasken. Als we dat tikkeltje extra stress hier of daar niet meerekenen, dan komt het dus uiteindelijk allemaal wel goed ;-).

Lore3 reacties

Hoe er een belangrijke rol voor mama’s is weggelegd op Vrouwendag

Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Een dag waarop de wereld er nog eens aan herinnerd wordt dat de strijd voor gelijke rechten voor de vrouwen nog niet gestreden is.

Een ver-van-mijn-bed-show, denk je misschien. Maar niets is minder waar. Niet alleen is het ontzettend belangrijk dat iedereen nog eens met de neus op de feiten wordt gedrukt: tot op de dag van vandaag lopen vrouwen meer dan eens tegen ongelijkheden aan. Vorige week nog vertelde een Europarlementariër doodleuk dat vrouwen zwakker en minder intelligent zijn, en dat ze bijgevolg minder moeten verdienen dan mannen. Schokkend, op zijn zachtst gezegd.

Bovendien hebben wij als mama een belangrijke rol in dit alles.  Eens te meer is het belangrijk om het goeie voorbeeld te geven. Als mama’s zijn we het gedroomde rolmodel voor onze dochters. En dus moeten wij hen opvoeden tot zelfbewuste vrouwen, en moeten we hen tonen dat er niets mis is met een gezonde portie ambitie. Wij kunnen hen aanmoedigen om hun nek uit te steken, om te strijden tegen pakweg het glazen plafond, en zoveel meer.

Maar … ik heb geen dochters. Heb ik dan geen enkele rol in dit alles?
Natuurlijk wel!
Minstens even belangrijk is een mentaliteitswijziging bij het mannelijke gedeelte van de bevolking. En wie kan daar beter voor zorgen dan de mama’s en papa’s van die mannelijke helft?

Ik beschouw het als mijn verdomde plicht om mijn zonen op te voeden tot mannen met respect voor vrouwen, mannen die het maar normaal vinden dat een vrouw evenwaardig is, dat ze evenveel rechten heeft, en dat ze evenveel verdient. Kort gezegd, ik hoop dat ze, mede dankzij onze opvoeding, uitgroeien tot echte gentlemen.

Concreet hoop ik volgende 9 lessen te kunnen meegeven aan mijn zonen:

  • Behandel meisjes met respect
    Spreekt nogal voor zich, maar toch durft het op dat vlak al eens foutlopen. Als ik een mama trots hoor verkondigen dat “haar zoontje niet met meisjes speelt hoor”, dan denk ik daar eerlijk gezegd het mijne van. Bij het omgekeerde ook, trouwens ;-).
  • Boys do cry
    Er is niets mis met je emoties tonen. Ook niet als man. Het maakt je niet zwakker, integendeel, er is moed voor nodig om je bloot te geven. Dus ga je mij nooit horen zeggen tegen mijn zoontje “dat hij moet ophouden met huilen omdat jongens dat niet doen”, of dat hij wat stoerder moet zijn.
  • Meisjes kunnen ook superhelden zijn
    K3 heeft helemaal gelijk: jongens mogen ook prinsesjes zijn, en meisjes ook superhelden. Weg met die clichés en vooroordelen, hoera voor een open blik.
  • Affectie is niet voor mietjes
    Waarom zouden jongens geen knuffelberen mogen zijn? Jammer om te zien dat sommige papa’s alleen een high 5 geven aan hun zoon, in plaats van een dikke knuffel. Ik denk net dat het belangrijk is dat ook jongens kunnen genieten van een knuffel. En dat ze ‘aanraken’ later niet automatisch associëren met ‘seks’. Dat ze beseffen dat affectie en intimiteit ook waardevol is.
  • Macho’s zijn uit …
    Het is heus niet hip om je stoer voor te doen, neerbuigend te doen over alles en iedereen, en vrouwen als lustobjecten te bekijken. Da’s eerder zielig, toch?
  • … Gentlemen zijn in
    Galant zijn kost geen geld, maar het opent zoveel deuren.
  • Leef met open blik
    Vooroordelen, etiketjes, hokjes … Wat brengt dat op? Het leven is zoveel boeiender als je durft verder te kijken dan je neus lang is, en als je met open blik durft rond te kijken.
  • Wie goed doet, goed ontmoet
    Karma, bitch ;-). Vriendelijkheid, beleefdheid, het kost allemaal geen geld. Maar het maakt de wereld zoveel aangenamer. Wie op een positieve manier in het leven staat, krijgt daar veel voor terug.
  • Ontdek de wereld
    Geen mooiere levensles dan de wereld te zien. Te beseffen hoe blij we mogen zijn dat we hier geboren zijn. Je nietig te voelen door het besef dat je maar een klein onderdeeltje bent van die reusachtige wereld. En zo belangrijk om te weten dat het leven echt niet altijd rechtvaardig is. Maar dat je wel zélf je steentje kan bijdragen om de wereld een stukje rechtvaardiger en een stukje mooier te maken.

De beste manier om dat te doen? Door zelf het goeie voorbeeld te geven. Door hen een warme thuis te geven, waar ze zichzelf kunnen zijn. Waar emoties mogen getoond worden, waar er geknuffeld wordt, en waar er respect is voor elkaar.
Natuurlijk is het in de realiteit allemaal niet zo simpel, maar het is al veel als we ons bewust zijn van het feit dat wij hét rolmodel zijn voor onze kinderen, toch?

LorePlaats een reactie
Blog op WordPress.com.