Ons kleinste patatje was ziek vorige week. Een ferme keelontsteking en een beginnende oorontsteking. Ocharme, hij was heel zielig en had duidelijk pijn. En ook wij hebben het geweten, de wallen stonden weer in de aanbieding en het gekrijs voerde ons mentaal enkele maanden terug in de tijd… Het ziek-zijn ging ondertussen naadloos over in het krijgen van 4 tandjes tegelijk – als hij iets doet, doet hij het meteen goed. Een nachtje ononderbroken doorslapen blijft momenteel dus weer even een utopie.
Zelf zijn we nogal fan van slapen. En we hebben onze uurtjes slaap ook echt nodig om deftig te kunnen functioneren. Jammer genoeg behoren wij niet tot de kleine groep gelukzakken die voldoende hebben aan 4-5u slaap per nacht. Dit stukje zelfkennis in combinatie met de wetenschap dat kleine kindjes en veel slaap niet goed samengaan, is voor ons voldoende om te besluiten dat we het toch beter bij twee kindjes houden. Dat, en omdat het praktisch en financieel beter haalbaar is voor ons, omdat ons huis eigenlijk ideaal is voor ons 4, en gewoon omdat ons gezinnetje perfect is zoals het is.
En toch…
Toch heb ik het er een beetje lastig mee, dat die periode nu echt wordt afgesloten. Nooit meer vol spanning naar een zwangerschapstestje kijken. Nooit meer zenuwachtig toeleven naar elke echo bij de gynaecoloog. Nooit meer schopjes voelen in mijn buik en pronken met die bolle buik. (Mijn buik en ik zijn door de band genomen niet de beste maatjes, dus het was een welkome afwisseling om wel eens trots de buik vooruit te kunnen steken). Nooit meer brainstormen over namen, geboortekaartjes en doopsuiker. Nooit meer die intense allereerste blik, nooit meer die eerste dagen in de materniteit en helemaal weg van de wereld om me heen. Nooit meer een klein hulpeloos wezentje dat heerlijk bij mama op de borst ligt te slapen.
Voor het gemak vergeet ik even dat ik eigenlijk helemaal niet zo graag zwanger was. Dat ik mijn koelkast niet kon opentrekken zonder over mijn nek te gaan, dat ik waggelde als een eend, dat ik me bij elke hap moest afvragen of ik dit of dat eigenlijk wel mocht eten, dat ik ’s nachts niet kon slapen omdat ik dat nu eenmaal liefst op mijn buik doe, en dat ik daarna niet kon slapen dankzij dat huilend hoopje geluk naast mijn bed. Dat vergeet een mens dus allemaal snel, en in een nostalgische bui denk ik alleen aan die zalige schopjes en de vreugde van het “in verwachting zijn”.
Wanneer ik nu een zwangere vrouw of zo’n heerlijk zacht klein baby’tje zie, dan gaat er een klein steekje door mij heen. Omdat ik het nooit meer zal meemaken of beleven. En omdat het allemaal veel te snel is gegaan. Omdat ik het eigenlijk nu al mis. Omdat ik het mijn hele leven al moeilijk heb gehad met loslaten, en nu eens te meer.
Pas op, ik wil hier niemand tegen de schenen schoppen. Ik besef maar al te goed dat ik eigenlijk geen recht van spreken heb, dat het voor sommige mensen helemaal zo evident niet is en ze willens nillens het idee moeten loslaten. Ik kan mij maar een fractie inbeelden van hoe zwaar dat moet zijn… Ik zou elke dag op mijn blote knietjes gaan zitten uit dankbaarheid voor mijn twee kindjes. Maar dat betekent niet dat het daarom gemakkelijk is om dat hoofdstuk af te sluiten.
‘Ga dan toch nog voor een derde’, hoor ik je al denken. Maar zo zit het niet in elkaar. Ooit komt er hoe dan ook een dag dat ik afscheid moet nemen van de magie van nieuw leven. Of dat nu na een tweede of na een twintigste is. Ooit stopt het. En hier stopt het voor ons, omdat het goed is zoals het is. Mijn perfect gezinnetje. Ik heb twee handen, een voor elk kindje. Alles is mooi in evenwicht nu. Het is goed zo. En toch… Toch zal ik altijd met een zweem van nostalgie kijken naar elke baby of bolle buik die ik tegenkom…
MAMoiselle Blogt 