Vanavond gaan we nog eens uit eten met mijn beste vriendin en haar man. Ik kijk er naar uit, het is al eventjes geleden dat we nog de kans hadden om met ons vieren te babbelen en te lachen zonder continu door een van onze kindjes te worden onderbroken 🙂
Jaren geleden waren we twee giechelende pubermeisjes die bij elkaar in de klas zaten. Vandaag zijn we twee dertigers, getrouwde vrouwen, mama’s van twee kindjes. Maar nog steeds “BFF’s” zoals dat dan heet.
Ons verhaal leest als een roman, maar dan eentje in het echt. We leerden elkaar kennen op school, zaten in dezelfde klas vanaf het derde middelbaar. Een jaar later werden we vriendinnen. Zestien jaar geleden al – we worden oud!
We waren het prototype van de giechelende bakvissen. Waren fan van de Backstreet Boys (en ik had het absolute voorrecht om onder haar BSB-donsdeken te slapen wanneer ik bij haar bleef slapen). Zongen luidkeels (en vals, moet ik toegeven) liedjes van Destiny’s Child. Lagen dubbel als er iets ook maar dubbelzinnig léék. Kregen regelmatig onder onze voeten in de les omdat we weer te veel aan het babbelen waren. Over de middag gingen we samen fitnessen. Al zaten we meer te tetteren dan effectief te sporten, als we heel eerlijk zijn. Maar we peigerden ons op woensdag wel samen af in de zumba of de tae bo.
Ik herinner me schoolfuiven, avondjes uit in foute en ondertussen ter ziele gegane danscafé’s (zoals l’obcédé, voor de Bruggelingen onder ons – fout, ik zei het al). We vierden samen 100-dagen. Vriendjes kwamen en gingen, al dan niet met goedkeuring van de ander 🙂
De eerste jaren na het middelbaar gingen we naar de reünie-praatavonden op school. Tot we opmerkten dat we daar eigenlijk vooral met elkaar stonden te babbelen. En dus pasten we, het jaar daarop.
Zonder het erom te doen, beslisten we hetzelfde te gaan studeren. We gingen op ontdekking in Gent, en ook al hadden we niet vaak samen les, de vriendschap bleef. Na die vier jaar wilden we allebei hetzelfde bij studeren, alweer toeval (of misschien ook niet, aangezien we dezelfde interesses hebben). Toen we allebei onze diploma’s vertaler Engels-Spaans én journalistiek op zak hadden, gingen we aan de slag. In dezelfde sector, wat had je gedacht. Ondertussen ben ik professioneel andere oorden gaan opzoeken, terwijl zij carrière heeft gemaakt in diezelfde sector. Maar de parallellen in onze levens, die zijn er steeds opnieuw.
We waren tegelijk zwanger, en bevielen met 12 weken verschil van onze oudste kindjes. Ondertussen zijn die twee dikke vrienden. Twee jaar later waren we opnieuw samen zwanger, en onze jongste schatjes schelen 5,5 week. Ze weten het nog niet, maar over 25 jaar gaan zij trouwen. 😉 Ik ben meter van haar oudste, zij is meter van mijn jongste. Wat dus impliceert dat zij over 25 jaar zijn meter én schoonmoeder wordt, lekker schizofreen 😀
Ik was getuige op haar huwelijk. En we organiseerden elkaars vrijgezellenfeest. Uiteraard.
Doordat we op hetzelfde punt in ons leven zitten, kunnen we altijd bij elkaar terecht. Willen we stoefen over onze fantastische kindjes, of ventileren omdat we die monstertjes achter het behang willen plakken, willen we zagen over het gebrek aan slaap of over zwangerschapskilo’s die zijn blijven plakken, één adres 🙂
Gelukkig klikt het ook tussen onze mannen en kindjes. En dus wisselen we af tussen dates met ons tweetjes, double dates met ons vieren en family time met ons achten. En ook al wonen we intussen 50km uit elkaar en hebben we het allebei druk, toch proberen we elkaar elke maand te zien. En daar doen we allebei moeite voor, zoals dat hoort in een echte vriendschap.
We gaan samen shoppen, en bij gebrek aan Jani, Trinny of Susannah proberen we dan maar zelf stylist te spelen. We relaxen samen in de sauna, we wisselen leestips uit of durven al eens samen een filmpje meepikken. Dan kunnen we ons nog eens die pubers van weleer wanen, en zwijmelen bij de remake van Titanic of bij Twilight. (Moeten we trouwens binnenkort niet eens op date met Mr. Christian Grey?! 😉 )
We gingen op schoolreizen naar Italië en Griekenland, maakten samen Spanje, Frankrijk en New York onveilig, genoten van weekendjes weg in de Ardennen en Center Parcs. Binnenkort staat er een weekendje Maastricht op het programma, samen met twee andere vriendinnen. En ik hoop dat er ons nog veel mooie, verre reizen staan te wachten.
We hebben samen gelachen, gehuild, en gehuild van het lachen. En hoe lang we elkaar ook zien, het lijkt altijd te kort om alles te kunnen vertellen wat we hadden willen vertellen.
Het is het soort vriendschap dat ik iedereen toewens. Het soort allesomvattende vriendschap: een babbel, een lach en een traan, steun, troost, enthousiasme, medeleven, alle ingrediënten zijn er. Maar het is vooral die lach, die telkens weer zeer aanwezig is 🙂
En ik gok dat er ook vanavond geen gebrek aan gelach zal zijn. Al hoop ik dat we ons deze keer niet in ons dessert verslikken, en dat we in de toekomst nog een tweede keer naar datzelfde restaurant durven te gaan. Zonder ons dan te moeten schamen omdat we er de eerste keer collectief de slappe lach hadden en de moelleux er langs onze neus weer uitkwam 😉
MAMoiselle Blogt 