Tag: baby

Vrouw zkt geduld

Geduld is een schone deugd, naar ’t schijnt. Zeker ouders kunnen er niet genoeg van hebben. Helaas stond ik achteraan in de rij toen het geduld werd uitgedeeld…

Een paar dagelijkse situaties waarbij geduld nochtans van pas kan komen. Laat ons starten met ‘groentepap voor beginners’. Baby’s die tot dan toe alleen melk dronken, zijn er niet zo happig op om plots hun mond open te doen voor een lepel met vreemde substantie voor hun neus. Gaat het mondje dan toch eindelijk open, dan gaat het daarna ongeveer even vlot als de processie van Echternach. Meer dan de helft van wat in het mondje gaat, wordt pakweg een nanoseconde later weer vakkundig met de tong naar buiten geduwd. Wanneer de volgende lepel zijn richting uit komt, vindt baby dat het uitgelezen moment om met zijn hoofdje te beginnen schudden, waarna de lepel tegen zijn wang belandt. Met een mond vol pap worden de medeklinkers ingeoefend. Pfffffffrrrrrrrr. Hilarisch vindt hij dat, baby-humor van de bovenste plank. Oeps, even niezen, bij voorkeur met de mond vol. Lekker het vuistje in de mond duwen. Om daarna enthousiast met spinazie-handjes in de ogen te wrijven. Het hoeft geen betoog zeker dat je beter wacht tot ná de patatjes vooraleer je het huis poetst, je haar wast, of verse kleren aantrekt? Ik spreek uit ervaring… 😉 Eerlijk is eerlijk, ondertussen is onze baby er min of meer mee weg (als hij goesting heeft), maar die eerste weken beschik je maar beter over stalen zenuwen!

Scenario 2. De wandeling van school naar huis met de oudste. We wonen op zo’n 250 meter van school. En toch duurt die dagelijkse wandeling een kwartier. Of soms ook een halfuur. “Kijk mama! Een steen” … “Oh kijk! Nog een steen!” “En een auto!” Alles heeft hij gezien, elke tekening op school, elke tegel, elk kindje dat we passeren. Gelukkig heb ik tijd, zal ik dan maar denken. En eigenlijk zorgt het er ook wel voor dat ik soms met een andere blik naar de wereld rond me kijk. Waar ik een vuil blikje fruitsap in de goot zie liggen, ziet de zoon alleen de papegaai op dat blikje, en roept de hij enthousiast “Oh, een mooie papegaai mama!” Tja, zo had ik het nog niet bekeken 🙂

En zo zijn er voorbeelden bij de vleet. Potjestraining, peuterpuberteit, baby’s die niet willen slapen, kindjes die niet willen eten of opruimen, of die gewoon niet willen luisteren… Soms is het nodig om even diep in en uit te ademen om zen te blijven. En het ironische is wel dat al dat geduld compleet eenrichtingsverkeer is. Want kinderen, die hebben zelf nog nooit gehoord van geduld, laat staan dat ze het hebben. Als ze iets willen, dan is dat hier en nu, stante pede. Wachten staat dan niet in hun woordenboek. De vraag, of eerder eis, wordt herhaald tot de wens ingewilligd wordt.

Als iemand me dus bij gelegenheid een extra portie geduld cadeau zou willen doen, dan zou dat zeer welgekomen zijn. En als je dan toch bezig bent, trakteer mijn zonen er dan ook maar meteen op…

LorePlaats een reactie

Spijbelmama

Het gebeurde voor mijn ogen. Ik zat er met mijn neus bovenop. En toch heb ik het gemist. Misschien knipperde ik net even met mijn ogen? Plots is mijn mannetje geen platte baby meer, en ik heb het niet zien gebeuren. De baby die maar gewoon wat lag te liggen, te kijken, te slapen of te wenen is verwisseld met een baby die vrolijk brabbelt, zit, speeltjes vast neemt en in het rond slaat, papjes eet, en giechelt met/naar grote broer. Hij kraait al zodra ik zijn kamer binnenkom, ook al is het nog donker en kan hij me niet zien. Ik wist dat het stond te gebeuren, en toch overvalt het besef me. 

Ondertussen is hij verhalfjaard, die kleinste man van me. En dat betekent niet alleen dat het een vrolijk ventje is geworden, maar ook dat mama weer aan de slag moet. Vandaag gaat Beremans alvast eventjes gaan wennen in de crèche. Slik. Boem patat, reality check! 

Niet alleen moet ik hem achterlaten bij vreemden (nu ja, vreemden… de oudste ging er twee jaar lang quasi dagelijks, dus echt vreemden kan ik hen niet meer noemen), maar vooral, het is een periode die wordt afgesloten. Een periode waarin we bijna onafgebroken bij elkaar waren, mijn kleinste en ik. Waarin alles rond hem draaide, we onze eigen routines hadden ontwikkeld, en dagelijks uitgebreide knuffelsessies konden houden. Mijn hart bloedt een beetje, want die periode is vanaf volgende week definitief voorbij, over en uit, voltooid verleden tijd. En ik weet dat er ons nog leuke tijden te wachten staan, maar aan deze periode zal ik alleen nog met heel veel nostalgie kunnen  terugdenken. Ook al waren het soms lastige maanden – gek hoe snel je dat aspect schijnt te vergeten. 

Desalniettemin kijk ik met een enthousiaste blik naar de toekomst. Ik heb beslist om halftijds te gaan werken. Toen ik die beslissing nam, voelde het alsof er een last van 1000kg van mijn schouders viel. 

We werden er de laatste tijd mee om de oren geslaan, met de discussies over ploetermama’s, thuisblijfmama’s, carrièremama’s etc. Ik ga me niet in de polemiek mengen; respect voor elke mama, of ze nu werkt of niet, bij haar kinderen blijft of niet.

Ik kan alleen voor mezelf spreken, en zeggen dat het voor mij persoonlijk niet ok voelde, om mijn zoontje in de voor-opvang te moeten droppen en hem ’s avonds na een lange dag weer in de opvang te moeten gaan oppikken. Doodmoe, klaar om in zijn bed te leggen. Alleen in het weekend tijd te hebben voor de kleintjes. Ik heb het zelf nooit anders geweten dan dat mama aan de schoolpoort op ons stond te wachten. En ik heb het altijd heel jammer gevonden dat ik dat niet zou kunnen doen voor mijn kindjes. Daarmee spreek ik geen veroordeling uit naar andere mama’s, laat dat duidelijk zijn. Maar voor mijzelf voelde het onnatuurlijk. 

Ik vind het dan ook zalig om het vooruitzicht te hebben om elke dag zelf mijn kindjes te kunnen gaan ophalen. De hele middag tijd voor hen te hebben. En toch ook een eigen leven te hebben, als werkende vrouw. Me nuttig te voelen (al voel ik me nu ook behoorlijk nuttig hoor) en niet alleen maar mama te zijn. Het beste van twee werelden! Ik kijk er naar uit om mijn collega’s terug te zien, en droom al luidop van picknicks en speelpleintjes op woensdagnamiddag, of de tuin onderhouden terwijl de boys buiten spelen, samen knutselen of een cake bakken. Jaja, daar gaan we nu allemaal tijd voor hebben, heerlijk. Benieuwd of de realiteit even rooskleurig zal blijken!

Maar voor het zover is, probeer ik nog even tijd te maken voor mezelf. Want met al die verschillende rollen die je als werkende mama moet opnemen, zou je nog die van gewoon jezelf vergeten. Dus terwijl baby gaat wennen in de crèche, laat ik me onder handen nemen bij de kapper. Meer nog, ik ga volgende week een beetje valsspelen, en even spijbelen. Beertje gaat een dagje eerder starten in de crèche, terwijl ik mezelf in de watten ga laten leggen in de wellness. Voor mijn verjaardag heb ik verschillende bonnen gekregen, zodat ik schaamteloos kan gaan relaxen in de sauna, met massage, manicure, alles erop en eraan. Eerlijk waar, de gedachte daaraan was soms een lichtpuntje tijdens die moeilijke dagen, toen ik uren met baby rondliep tot ik mijn armen en rug niet meer voelde. Het zal dan ook onnoemelijk veel deugd doen, en daarna kan ik als herboren terug aan het werk. Dinsdag ben ik dus even een spijbelmama. Nu alleen nog dat verdomde schuldgevoel van me afschudden 😉

LorePlaats een reactie

Over leeuwinnen, kwetsbaarheid en schuldgevoelens

Ik heb twee leeuwtjes in huis. Mijn twee zonen zijn allebei geboren in augustus, hoewel de ene was uitgerekend voor juli en de andere voor september.
De oudste vond het zo gezellig in mama’s buik dat hij tot augustus bleef zitten. De jongste stond dan weer te popelen om op verkenning te gaan. Half juli waagde hij al een eerste poging, maar dankzij weeënremmers en mama die moest platliggen konden we hem nog een maandje langer in de buik houden, tot er half augustus geen houden meer aan was.
Twee eigenzinnige zonen dus, en twee leeuwen. Wat mij, als mama van die twee welpjes, automatisch tot leeuwin maakt.
Iedere mama zal wel als een leeuwin vechten als het om haar kinderen gaat, maar bij mij staat het dus ook in de sterren geschreven 🙂

De komst van mijn zonen heeft me echter niet alleen tot leeuwin gebombardeerd. De dag dat ik mama werd, kwam er ook een ongekende kwetsbaarheid in mijn leven. En die kwetsbaarheid zal ik nooit meer kwijtraken. Ik heb nu een overduidelijke zwakke plek. Raak je aan mijn kinderen, dan komt de leeuwin van daarnet in me boven. En ik kan, wil en durf zelfs niet te denken aan het feit dat er ooit iets zou kunnen gebeuren met mijn kinderen. Het zou voelen alsof ze mijn hart uit mijn lijf zouden rukken…
Zo kwetsbaar word je dus, als mama. Kwetsbaarder dan ooit tevoren.

Het moederschap bracht nog meer onverwachtse gevoelens met zich mee. Plots stond mevrouwtje Schuldgevoel voor de deur. Als ongenode gast maakte ze het zichzelf schaamteloos gemakkelijk, en ze is duidelijk niet van plan om nog weg te gaan. Te pas en te onpas komt ze zich moeien. Reageer ik te ongeduldig naar de kindjes, dan tikt ze me op de schouder. Ben ik te veel bezig met de oudste, waardoor ik het gevoel heb de jongste te verwaarlozen, of omgekeerd, dan gaat haar wijsvingertje vermanend omhoog. Probeer ik wat tijd te besteden aan mezelf of aan mijn relatie, dan wordt me de les gespeld. Nochtans dacht ik dat een gelukkige mama een goeie mama is, en het lijkt me ook geen slecht idee dat mama en papa het goed hebben samen en er bijgevolg een goeie sfeer in huis hangt.

En ik weet wel dat mevrouwtje Schuldgevoel een bemoeizieke oude zaag is, en dat ik haar beter kan negeren. En ik weet wel dat perfectie niet bestaat als mama. En toch laat ik me keer op keer vangen.
Ik weet niet of het eigen is aan het moederschap, of dat ik gewoon een softie ben, maar ik voel me dus maar al te vaak schuldig.
Omdat ik tijd maak voor vriendinnen, en er dan niet ben voor de kindjes, en omdat ik de papa dan voor hen laat opdraaien. Of omdat ik net te weinig tijd maak voor die vriendinnen.
Omdat ik soms mijn geduld verlies tegen de kindjes, of omdat ik niet die creatieve mama ben die vanalles in elkaar knutselt met de kindjes, of omdat ik soms de strenge mama moet zijn die wil dat ze opruimen, hun bord leegeten of hun tanden poetsen, in plaats van de fun-mama die ik zou willen zijn.
Omdat er weinig tijd overblijft voor quality time met de wederhelft.
Omdat ik niet perfect kan functioneren en mezelf niet in 10 ‘ikkes’ kan opsplitsen, als mama, en als partner, en als dochter of zus, en als vriendin, en als collega, noem maar op.
Het is als constant dansen op een slappe koord, en zo goed en zo kwaad mogelijk het evenwicht zien te bewaren.

Tijd dus om te leren loslaten.
Niet te veel stilstaan bij de kwetsbaarheid, zodat die niet de bovenhand neemt. Zonder die kwetsbaarheid had ik ook geen twee schatjes van patatjes, dus ik kan me beter op hen focussen dan op wat er zou kunnen gebeuren.
Me niet schuldig voelen, maar gewoon tevreden kunnen zijn met het feit dat ik mijn best doe, en dat dat misschien goed genoeg is. En inzien dat kinderen geen perfectie verwachten. Dat het gezond is voor hen om te zien dat ook mama fouten maakt en mag maken.
Er is nog werk aan de winkel, maar we gaan ervoor. Als een echte leeuwin 😉

Lore2 reacties
Blog op WordPress.com.