Kleine kindjes worden groot. Onze jongste is ondertussen 14 maand en kan dus bezwaarlijk nog een baby genoemd worden. Hij werd deze week zelfs al ingeschreven op school!
Zoals iedereen blijkbaar wel weet, komen er hier geen kindjes meer bij – als je dat zwart op wit schrijft in je blog moet je niet schrikken dat de hele wereld op de hoogte lijkt, mental note to myself 😉
Enfin, een mens weet nooit wat de toekomst brengt, maar een kindje staat hier momenteel niet meer op de planning. Het baby-tijdperk wordt hierbij definitief afgesloten ten huize van – slik – wat betekent dat die zolder vol baby-gerief stilaan mag leeggeruimd worden. Dus stond ik onlangs op een tweedehandsbeurs en spamde ik Kapaza met buggy’s en consoorten.
Wat een dubbel gevoel…
Aan de ene kant voelt het heerlijk om voor een stuk ‘ons huis’ terug te krijgen. Geen park meer in het midden van onze leefruimte, waardoor die wel in twee gesplitst leek en maar half zo groot voelde, maar ruimte om te ademen. Geen speeltapijt vol speelgoed meer, maar ruimte om vlot te passeren. Geen wieg of relax meer, geen puzzeltegels meer, geen baby-gym meer. Ons huis lijkt plots dubbel zo ruim, onze living is weer van ons, en als je die 700 stuks speelgoed buiten beschouwing laat, zou je nooit door hebben dat hier kindjes wonen (ahum). Toch een verademing… Die herwonnen ruimte staat bovendien symbool voor onze deels herwonnen vrijheid. Want een peuter of een pasgeboren baby, het is toch een aanzienlijk verschil. Onze jongste kan zichzelf meestal prima bezighouden, dus ook op dat vlak krijgen we wat meer ademruimte. Al maken we ons geen illusies, die peuterpuberteit loert wellicht alweer om de hoek 😉
Tegelijk was het toch serieus slikken. Toen ik de draagmand van zolder haalde zodat ik de buggy te koop kon zetten, leek het wel alsof ons huis werd klaar gemaakt voor een kleine baby. Wat natuurlijk niet zo was, het was ‘alleen maar’ het einde van een tijdperk. Bij elk broekje, pakje en t-shirtje kon ik me zo voor de geest halen hoe mijn kleine jongens eruit hadden gezien, op welke gelegenheid ze het kledingstuk hadden gedragen, dat we toen die foto hadden getrokken, dat een van hen er zijn eerste stapjes mee had gezet, etc. Ik moest letterlijk een paar traantjes wegslikken.
Een klein jaar geleden schreef ik dit:
“Kon ik die mooie momenten maar in een kostbaar doosje steken, met een strikje errond, en heel af en toe eens bovenhalen. Die mooie momenten waarbij ik met mijn neus in zijn baby-haartjes snuif, of waarbij hij vrolijk kraait en lacht als ik voor hem zing, of waarbij hij in mijn armen ligt te slapen.”
Nu besef ik dat ik dat kostbare doosje helemaal niet nodig heb, om me die mooie en waardevolle momenten te herinneren. Ze zitten stuk voor stuk in mijn hart, al dan niet met een strikje errond. Het enige wat ik moet doen om ze boven te halen, is een doos met kleertjes uithalen. Foto’s van toen herbekijken. Een vleugje van de parfum ruiken die ik gebruikte in de kraamkliniek, of de baby-producten van Galenco. Het melodietje horen van de parkmobiel. En dan word ik helemaal terug gekatapulteerd in de tijd. Met een zweem van een glimlach op mijn gezicht en met een krop in de keel, vol nostalgie. Maar stiekem ook een beetje blij met de herwonnen vrijheid – want laten die herinneringen er altijd net iets rooskleuriger uitzien dan de realiteit 😉
MAMoiselle Blogt 