Ik weet het, er is al behoorlijk wat heisa geweest de voorbije dagen. En ik ben niet de eerste of de enige die haar zegje wil doen. Maar toch, het spookt al de hele tijd door mijn hoofd, en dus moet het mij nu van het hart.
Wordt er echt te negatief gesproken over het ouderschap? Komen er te weinig suikerspinroze wolken aan te pas?
Om die vraag te beantwoorden, keer ik even zes jaar terug in de tijd. Net bevallen was ik, van een schattig baby’tje dat héél erg gewenst was. En waar ik verwacht had om stante pede op zo’n suikerspinroze wolk te vertoeven, was die helaas ver te zoeken. Doodmoe, overspoeld door hormonen, en niet instant verliefd op mijn kleine baby. Verschrikkelijk voelde ik me, beschaamd, eenzaam en schuldig (amper bevallen en al de slechtste moeder op aarde, want hoe kon ik me nu zo voelen terwijl ik net was bevallen en op die roze wolk hoorde te zweven? Ik was vast de enige die me zo voelde.).
Het duurde even voordat ik erover durfde te praten. Want “Genieten hé, zo’n baby? En je kan het je niet meer inbeelden dat hij er niet was hé?” Ik knikte alleen maar, en vroeg me beschaamd af wat ze zouden denken als ik eerlijk zou vertellen hoe ik me echt voelde.
En hoe kon dat ook, zó uitkijken naar iets, en je dan vervolgens afvragen waar je in godsnaam aan begonnen was?
Tot ik mijn mond tóch opentrok. En plots merkte dat heel veel vrouwen zich zo voelden toen ze mama werden. Ik schrok mij een ongeluk. Waarom had niemand me dan verteld dat het zo zou zijn? Dat het helemaal normaal is dat je van je sokken bent geblazen en dat je jezelf even opnieuw moet zien uit te vinden?
Ik had zo graag geweten op dat moment dat het echt niet aan mij lag, dat ik heus niet abnormaal was of per definitie een loedermoeder omdat ik me zo voelde. Ik maakte er prompt mijn persoonlijke queeste van, om gewoon eerlijk te zijn over het moederschap. Om geen picture perfect beeld op te hangen, maar genuanceerd te zijn.
Zijn ouders tegenwoordig echt zo negatief? Ik ervaar dat niet zo. Ik zie in de eerste plaats mama’s en papa’s die staan blinken van trots als het over zoon- of dochterlief gaat. Die aan de hele wereld willen tonen hoe gek ze zijn op hun kinderen. En die soms ook eens zuchten dat het best wel pittig is. Vaak met een vette knipoog bovendien. Ik kan dat persoonlijk alleen maar toejuichen. Fuck perfect. Be real. Is dat niet veel gezonder dan elkaar druk op te leggen en te veinzen alsof het allemaal zo perfect loopt?
Ondertussen heb ik natuurlijk mijn weg gevonden als mama, met vallen en opstaan. Ondertussen ben ik wel ongelooflijk verliefd op die twee meneertjes van me, en vertoef ik regelmatig op die roze wolk. Maar net zo vaak donder ik er weer vanaf. Omdat ik twijfel aan mezelf, of ik het wel goed doe als mama. Omdat ik me zorgen maak, over alle mogelijke aspecten van hun leven. Omdat ik moe ben. Of gewoon omdat ze het soms uithangen. Van fluo-roze tot donkergrijs: die wolken passeren allemaal de revue.
Is dat ook niet de essentie van het leven? Alles verloopt in golven, met ups en downs. Alleen maar regenbogen, hoera’s en vliegende eenhoorns, daar geloof ik niet in. En dat is zo in álle aspecten van het leven. Ik zie mijn wederhelft bijvoorbeeld ongelooflijk graag. En soms wil ik dat hij mij eens goed tegen het behang plakt ;-), maar andere keren zou ik hem met zijn klieken en klakken graag áchter dat behang plakken. ’t Is stil waar het nooit waait. En hoe graag ik mijn werk ook doe, er zijn ook dagen dat ik denk “ik heb er even geen zin in vandaag”.
In het ouderschap is dat niet anders. Zéker in het ouderschap! Want dat is wat mij betreft het meest alomvattende aspectvan het leven. Het slorpt je volledig op, het is een rol die je áltijd speelt, wat je verder ook doet. Logisch dus ook dat net die rol je soms even te veel kan worden. Anno 2018 zou het oké moeten zijn om dat te uiten, zonder met de vinger te worden gewezen. Toch?
Versta me niet verkeerd, als iemand het gevoel heeft dat hij of zij altijd op een roze wolk vertoeft, dan kan ik alleen maar oprecht blij zijn voor hem of haar. Maar verwacht daarom niet dat andere ouders het ook zo aanvoelen, en wijs hen alsjeblieft niet met de vinger. De ene mama is de andere niet, het ene kind is het andere niet. Geloof me vrij, het is niet omdat de wolken niet altijd fluo-roze zijn, dat de liefde daarom minder groot is.
Mama zijn, dat is het ene moment verliefd staan kijken, met een hart dat zwelt van trots. En het volgende moment verbijsterd/uitgeput/gefrustreerd staan kijken, met een rug die plakt van het zweet. Ik omarm al die verschillende facetten van het ouderschap met heel mijn hart. Maar op die lastige momenten denk ik: even ventileren en weer doorgaan, met frisse moed. Met hernieuwde energie, om het beste te geven aan onze kindjes. Want dat is waar het om draait: de liefde overheerst. Altijd.
MAMoiselle Blogt 