Categorie: # Girlpower

Geachte heer Huts,

Er moet me iets van het hart. Ik las uw uitspraken over de invloed van de vrouw op ‘ondernemen’. En dat deed ik met gefronste wenkbrauwen, om eerlijk te zijn.
U heeft het ver geschopt, chapeau daarvoor, en blijkbaar deed u dat dankzij de steun van uw vrouw. Alle respect.
Maar misschien is het tijd om uit uw ivoren toren te komen, en een blik te werpen op de maatschappij. En dan heb ik het over de maatschappij van vandaag, niet die van 50 jaar geleden.

 Ik zie toch een aantal hiaten in uw redenering.

Ten eerste, in uw visie zijn ondernemers blijkbaar de facto mannen. Wat een achterhaalde en ouderwetse opvatting zeg. U begrijpt toch heus wel dat er anno 2016 evenzeer ambitieuze vrouwen zijn als mannen? U bent toch heus niet blind voor het feit dat vrouwen de dag van vandaag slechts zelden aan de haard zitten te wachten op hun man, maar dat ze tegenwoordig ook een carrière uitbouwen? Dat die carrière kan uitgebouwd worden in loondienst of als zelfstandig ondernemer; dat geldt voor mannen én vrouwen.
Hoe staat u trouwens tegenover vrouwen die willen ondernemen? Moeten hun mannen dan ook automatisch een stapje opzij zetten, of vindt u dat dan weer te ver gaan?

Ten tweede, de vrouwen of mannen die graag het huishouden draaiende houden en zich volledig op de opvoeding van hun kindjes willen richten (want ja, die zijn er uiteraard ook), die hebben daar niet altijd de kans toe. U moet weten, het leven is behoorlijk duur tegenwoordig. En dus zijn twee inkomens geen overbodige luxe. Wat betekent dat vrouwlief wel móet uit werken gaan, en zij dus wel móet de hulp van haar man inroepen om de zorg voor de kinderen te dragen, en omgekeerd. Als een man dan verlof moet nemen in de krokusvakantie, dan is dat niet voor een zoveelste snoepreisje of om op zijn luie reet te zitten, maar simpelweg om opvang te voorzien voor zijn kinderen. Zodat zijn vrouw haar verlof kan gebruiken om die opvang te voorzien in de herfstvakantie.

Ten derde beweert u dat als mannen kiezen voor quality time met hun gezin, dat ze dat enkel doen op vraag van hun vrouw. Wat een belediging voor de moderne man … Niet alleen beweert u dus dat mannen onder de sloef liggen en alles doen wat hun vrouwtje vraagt (ik zou bijna zeggen “i wish”, maar eigenlijk heb ik liever een man die wat weerwerk biedt, dus ik slik mijn woorden in), bovendien lijkt het alsof alle mannen een goeie band met hun kinderen als iets ondergeschikts beschouwen aan hun job. Het is niet omdat u er de ballen niet voor heeft, mijnheer Huts, dat elke man zich als een echte macho moet gedragen en opvoeding en een goede band met zijn kinderen als iets exclusief vrouwelijks moet beschouwen. Het spijt me om uw illusie te moeten doorprikken, maar de dag van vandaag zijn er heel wat mannen die het zelf uitermate belangrijk vinden om tijd door te brengen met hun kinderen.

Ten vierde zegt u dat we zonder ondernemen niet vooruit zullen geraken in België. Met andere woorden, vooruitgaan in het leven slaat in uw ogen enkel op economische vooruitgang. Misschien had u het nog niet eerder op die manier bekeken, maar vooruitgang zou misschien ook kunnen betekenen dat mensen zich beter in hun vel voelen door een goede balans tussen werk en gezin, ik zeg zo maar wat.

U hangt een beeld op van mensen die tegenwoordig te lui zijn om te ondernemen, omdat ze liever op citytrip gaan of een wafel gaan eten aan zee. En als mannen wel willen ondernemen, dan worden ze tegengehouden door hun vrouw.
Sta me toe een realistischer beeld te schetsen op de maatschappij van vandaag. Ik zie in mijn omgeving mensen die afstuderen en een (vaak onderbetaalde) job aannemen om ervaring op te doen. Ik zie mensen die na verloop van tijd een totaal andere richting uitgaan, door te veranderen van job, door extra studies aan te vatten, door zich politiek te engageren of, jawel, door een eigen zaak te beginnen. Sommige van die ondernemers slagen glansrijk in hun opzet, anderen gaan jammerlijk op hun bek. Maar ook daaruit worden wijze lessen getrokken, en daarna wordt er met vernieuwde moed verder getimmerd aan de weg.

Maar ik zie ook een tijd van economische crisis, waarbij risico’s nemen niet vanzelfsprekend is. En dus zie ik ook mensen bij wie de durf ontbreekt om te ondernemen. Is dat een schande? Het lijkt me in elk geval verstandiger dan onbezonnen en zonder nadenken met je hoofd tegen de muur te lopen.

 Ik zie mensen die hard werken, omdat ze ambitieus zijn, omdat het financieel noodzakelijk is, of  een combinatie van de twee voorgaande. En als die mensen ook nog kinderen hebben, dan kan ik u verzekeren dat daar weinig citytrips of wafels aan zee aan te pas komen.

Voor zover ik weet, is het gezin nog steeds de hoeksteen van de samenleving. En zoals ik het zie helpen gezinsleden elkaar vooruit. Bijvoorbeeld oor de taken te verdelen, ook op huishoudelijk vlak, waardoor man en vrouw allebei de tijd en de ruimte hebben om hun carrière te ontplooien – als ze dat willen. Dat betekent ook dat ze allebei instaan voor de opvoeding van hun kinderen. En als ze dan de goesting hebben om te ondernemen, dat zullen ze dat ongetwijfeld doen. Want het ondernemende bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dan staat een wafel aan zee die ondernemingszin niet in de weg. Feit blijft wel dat het economische klimaat momenteel niet erg gunstig is om grote risico’s te nemen, maar laat het alstublieft uit om een achterhaald beeld van de vrouw neer te poten en haar als schuldige aan te wijzen.

Met vriendelijke groeten,

Lore