Vermoeidheid, het doet wat met een mens… Ik had het al helemaal voor ogen, hoe dat lang weekend zou verlopen. Vier dagen genieten van de zon. Zwembadje in de tuin, kindjes die de tijd van hun leven hadden, en tijd voor mama om eindelijk die vermoeidheid wat weg te werken en te genieten van de lente.
Voor de zoveelste keer moest ik echter vaststellen dat je als mama niet langer de regisseur van je eigen leven bent. Donderdag, net toen dat lange en zonnige weekend van start ging, bleek dat de windpokken dit een ideaal moment vonden om langs te komen. Ik wou de oudste in zijn zwembroek helpen, toen ik zag dat zijn buik en rug vol vlekjes stonden.
Ocharme het ventje, daar gingen mijn beloftes om het zwembadje buiten te zetten. In de plaats daarvan moest ik hem de hele tijd naar de schaduw of naar binnen loodsen. Ik vond het zo zielig om te zien dat hij hij niet wist waar gekropen van de jeuk. Dat hij overdag rilde van de kou en ’s nachts plakte van het zweet. Dat hij op een goed moment niet eens in het zonnetje mocht spelen.
En eerlijk is eerlijk, ik vond het ook best zielig voor mezelf. Ik durf wel eens last te hebben van zelfmedelijden als ik moe ben 😉 Daar ging mijn voornemen om van het zonnetje te genieten. Daar ging mijn voornemen om lekker uitgerust te zijn na het weekend. Met een zoontje dat om de paar uur huilend wakker werd en dat tussendoor kermde en weende in zijn slaap kwam er van bijslapen niet veel in huis, helaas. Na twee korte nachten met pakweg 4u slaap stond het huilen me zaterdag nader dan het lachen. Ik had sowieso al nood aan een weekendje rust, maar nu had ik nauwelijks nog energie over. Mijn e-peil stond behoorlijk laag, en op ecologisch vlak mag dat dan positief zijn, zo voelde het toch niet echt aan 😉
Het voordeel van zo’n vermoeidheidsdipje? De oplossing ligt voor de hand. Dus stelde ik mijn prioriteiten bij, en tijdens de middagdutjes van de kindjes stond er maar 1 iets op de agenda: een middagdutje voor mij, in het zonnetje. Twee vliegen in een klap 😉
En zo werd het toch nog een weekend vol zon. Gek wat zo’n moment van rust kan doen. Mijn e-peil swingt ondertussen weer de pan uit, de batterijtjes zijn helemaal opgeladen. De zoon is intussen al aan de beterhand, en nu is het afwachten of de andere zoon zal volgen. We konden nog genieten van een heerlijke barbecue ’s avonds, toen de kindjes al sliepen. En vanmorgen werd ik zoals alle mama’s in de bloemetjes gezet door twee enthousiaste kindjes. Zalig gewoon! En dat geeft uiteraard ook tonnen energie. Dus huppel ik na mijn mini-dipje opnieuw door het leven. Op pumps en sandalen dan nog, in plaats van op winterbotten. Dat het leven mooi is, zeg ik je!
Een weekend als dit symboliseert volgens mij gewoon het moederschap. Het verloopt niet meer allemaal zoals je het zelf had gepland. Maar mits wat improvisatie en het bijstellen van je prioriteiten komt dat allemaal dik in orde 😉
MAMoiselle Blogt 