Het RSV-monster

Je oogjes staan dof, je wangetjes branden van de koorts. Je lijfje hangt slap als een lappenpop tegen me aan. Eten wil je niet, drinken alleen met een paar slokjes tegelijk. Je slaapt dubbel zo veel als anders. Waar ik een week geleden had getekend voor rust, maakt het teveel eraan me nu alleen maar onge-rust. 

Heimelijk geniet ik er nochtans van, om je weer als een kleine baby tegen me aan te kunnen leggen. Ik geniet ervan dat je voor een keer op mijn buik blijft liggen en er niet meteen vandoor gaat omdat je iets interessanters hebt gezien. Dat we een paar dagen ongestoord kunnen knuffelen en bij elkaar kunnen liggen, zoals een jaar geleden. Dat jij mama-vitamientjes kan tanken, en ik Bere-vitamientjes.

Maar dat weegt niet op tegen mijn moederhart dat breekt van je daar zo lusteloos te zien liggen. Het kan niet op tegen het gevoel dat ik graag met je van plaats zou ruilen, en met veel liefde ziek zou zijn in jouw plaats. Het neemt de ongerustheid niet weg.  De thermometer klimt telkens wat hoger, ik hou je pampers nauwlettend in het oog om te zien of je toch niet uitdroogt, ik luister angstig naar je piepende adem. Als mama zie ik je niet graag zo lusteloos, mijn zieke zoontje…

Ik voel me een monster, omdat ik je in een soort van judo-houdgreep moet knellen om toch dat aërosol-masker maar op je gezicht te kunnen houden. Je bent nog te klein om er een verhaaltje rond te kunnen ophangen, over de stoomboot van Sinterklaas waarvan je de stoom moet inademen, dus moet ik je wel met met heel mijn lijf vastklemmen zodat je niet kan ontsnappen. Maar het is dik tegen mijn goesting, dat ik je zo moet ambeteren. 

Ik onderga met veel liefde ellenlange sessies Bumba – als je ziek bent geldt de regel ‘geen tv overdag’ natuurlijk niet. Als ik je maar even kan afleiden, ben ik al lang tevreden. En als de poepsnoepjes (wat zeggen ze dat toch mooi he, alsof het een beloning is voor goed gedrag, die snoepjes), als die poepsnoepjes hun werk doen en je eventjes een opflakkering van je gekende energie hebt, dan onderga ik met veel plezier je klautersessies, als ware jij een aapje en ik een boom. Als jij zo ziek bent, dan kan ik echt niet streng zijn…

Ach, het zal er wel gewoon bij horen, kleine kindjes zijn nu eenmaal vaak ziek. Zorg nu maar gewoon dat je genoeg drinkt, mijn kleine vriend, zodat je niet in het ziekenhuis belandt. En word maar snel beter – dan kan ik volgende week lekker zuchten dat ik wel wat meer rust in huis zou kunnen gebruiken!