Over leeuwinnen, kwetsbaarheid en schuldgevoelens

Ik heb twee leeuwtjes in huis. Mijn twee zonen zijn allebei geboren in augustus, hoewel de ene was uitgerekend voor juli en de andere voor september.
De oudste vond het zo gezellig in mama’s buik dat hij tot augustus bleef zitten. De jongste stond dan weer te popelen om op verkenning te gaan. Half juli waagde hij al een eerste poging, maar dankzij weeënremmers en mama die moest platliggen konden we hem nog een maandje langer in de buik houden, tot er half augustus geen houden meer aan was.
Twee eigenzinnige zonen dus, en twee leeuwen. Wat mij, als mama van die twee welpjes, automatisch tot leeuwin maakt.
Iedere mama zal wel als een leeuwin vechten als het om haar kinderen gaat, maar bij mij staat het dus ook in de sterren geschreven 🙂

De komst van mijn zonen heeft me echter niet alleen tot leeuwin gebombardeerd. De dag dat ik mama werd, kwam er ook een ongekende kwetsbaarheid in mijn leven. En die kwetsbaarheid zal ik nooit meer kwijtraken. Ik heb nu een overduidelijke zwakke plek. Raak je aan mijn kinderen, dan komt de leeuwin van daarnet in me boven. En ik kan, wil en durf zelfs niet te denken aan het feit dat er ooit iets zou kunnen gebeuren met mijn kinderen. Het zou voelen alsof ze mijn hart uit mijn lijf zouden rukken…
Zo kwetsbaar word je dus, als mama. Kwetsbaarder dan ooit tevoren.

Het moederschap bracht nog meer onverwachtse gevoelens met zich mee. Plots stond mevrouwtje Schuldgevoel voor de deur. Als ongenode gast maakte ze het zichzelf schaamteloos gemakkelijk, en ze is duidelijk niet van plan om nog weg te gaan. Te pas en te onpas komt ze zich moeien. Reageer ik te ongeduldig naar de kindjes, dan tikt ze me op de schouder. Ben ik te veel bezig met de oudste, waardoor ik het gevoel heb de jongste te verwaarlozen, of omgekeerd, dan gaat haar wijsvingertje vermanend omhoog. Probeer ik wat tijd te besteden aan mezelf of aan mijn relatie, dan wordt me de les gespeld. Nochtans dacht ik dat een gelukkige mama een goeie mama is, en het lijkt me ook geen slecht idee dat mama en papa het goed hebben samen en er bijgevolg een goeie sfeer in huis hangt.

En ik weet wel dat mevrouwtje Schuldgevoel een bemoeizieke oude zaag is, en dat ik haar beter kan negeren. En ik weet wel dat perfectie niet bestaat als mama. En toch laat ik me keer op keer vangen.
Ik weet niet of het eigen is aan het moederschap, of dat ik gewoon een softie ben, maar ik voel me dus maar al te vaak schuldig.
Omdat ik tijd maak voor vriendinnen, en er dan niet ben voor de kindjes, en omdat ik de papa dan voor hen laat opdraaien. Of omdat ik net te weinig tijd maak voor die vriendinnen.
Omdat ik soms mijn geduld verlies tegen de kindjes, of omdat ik niet die creatieve mama ben die vanalles in elkaar knutselt met de kindjes, of omdat ik soms de strenge mama moet zijn die wil dat ze opruimen, hun bord leegeten of hun tanden poetsen, in plaats van de fun-mama die ik zou willen zijn.
Omdat er weinig tijd overblijft voor quality time met de wederhelft.
Omdat ik niet perfect kan functioneren en mezelf niet in 10 ‘ikkes’ kan opsplitsen, als mama, en als partner, en als dochter of zus, en als vriendin, en als collega, noem maar op.
Het is als constant dansen op een slappe koord, en zo goed en zo kwaad mogelijk het evenwicht zien te bewaren.

Tijd dus om te leren loslaten.
Niet te veel stilstaan bij de kwetsbaarheid, zodat die niet de bovenhand neemt. Zonder die kwetsbaarheid had ik ook geen twee schatjes van patatjes, dus ik kan me beter op hen focussen dan op wat er zou kunnen gebeuren.
Me niet schuldig voelen, maar gewoon tevreden kunnen zijn met het feit dat ik mijn best doe, en dat dat misschien goed genoeg is. En inzien dat kinderen geen perfectie verwachten. Dat het gezond is voor hen om te zien dat ook mama fouten maakt en mag maken.
Er is nog werk aan de winkel, maar we gaan ervoor. Als een echte leeuwin 😉